voor en tegenspoed
Dag allemaal,
Allereerst willen we jullie heel erg bedanken voor alle reakties op de pagina, kaartjes en cadeautjes met felicitaties. Het is heel erg gewaardeerd.
Nadat wij een verhaal op internet hebben gezet kijken we altijd met spanning uit naar jullie reakties, ga zo door!
Inmiddels is het 10 weken geleden dat Elise geboren is. Bij de geboorte was het ons opgevallen dat ze een erg platte neus heeft, waarschijnlijk in de verdrukking gezeten tijdens de zwangerschap. Jammergenoeg heeft dit invloed op haar ademhaling wat niet bepaald makkelijk gaat. We denken door de inspanning door de ademhaling dat ze hierdoor niet zo goed groeit, ze zit beneden alle groeicurven. De ontwikkeling lijkt gelukkig wel goed te gaan, ze lacht veel, vaak wakker overdagen is een rustige baby.
In tegenstelling tot Olivier, die op die leeftijd alleen maar sliep en at. Maar toen wel meer dan 6 kg woog (terwijl elise nog geen 4 kg weegt, en iedereen vraagt of ze net geboren is) Het voordeel natuurlijk dat ze niet snel uit haar kleertjes groeit.
Momenteel is Elvira met Elise in het ziekenhuis in Dunedin om Elise volledig te onderzoeken of er niks anders aan de hand is. Na 2 dagen onderzoeken bleek dat ze niks aan de neus hoeven te doen en normaal door groei het in orde komt al willen ze toch nog extra tests doen om andere zaken uit te sluiten. Elvira blijft nog een nachtje in Dunedin. En pas ik nog wat langer op Olivier hier.
Ik denk dat het allemaal wel goed gaat komen maar leuk is anders.
Met Olivier gaat het daarentegen uitstekend. Vrolijk als altijd. Hij heeft een heel vocabulair aan nederlandse woordjes al kan je ze lang niet altijd verstaan, engelse woorden zegt hij nog niet, maar dat zal wel snel komen. HIj gaat altijd met veel plezier naar de kinderopvang. Iemand die het prive doet en wel op 10 kinderen oppast. Het is een zeer sympathieke vrouw. Iedereen zegt als je kind daar naar toe gaat dan komt het wel goed, en ik denk dat dat wel klopt. (ze wordt volgende week 50 en ziet eruit als 40). Ja in nieuw zeeland zijn veel fitte mensen. Olivier is altijd de laatste als hij opgehaald wordt en dan staat zij al klaar in haar trimpak met honden om erop uit te gaan.
Olivier is verzot op honden, maar de honden niet op hem. HIj vindt het leuk om een hond in de billen te knijpen, dan reageren ze zo leuk, we proberen hem dit snel af te leren. Op auto's is hij helemaal verzot. Hij heeft altijd een auto in zijn hand, liefst 2 per hand en 1 onder zijn kin. Het eerste wat hij 's ochtends doet: auto auto auto roepenen erna een paar zoeken in de woonkamer.
Op hetwerkgaat ookalles goed, al mis ik elvira natuurlijk daar wel een beetje. Normaal gesprokenbegint zij terug op 1juli.
En dan gaan we de eerste 2 weken van augustus weer terugnaar samoa om van de zonen zee genieten.
De immigratie is bezig met onze aanvraag voor residentie, hopelijk voor augustus klaar, dan hoeven we onze werkvisum niet te verlengen. We hebben geen idee hoelang we hier blijven maar voorlopig bevalt het goed. En het is zo'n gedoe om alles te regelen, dan wil je niet meteen terug. Voor de aanvraag voor residentie moest de hele procedure opnieuw (zelfde als voor de werkvisum) zelfs een medische keuring voor elise en ze moet een paspoort hebben die elvira in Christchurch opgehaald heeft. Maar ze hebben alle papieren binnen dus nu maar afwachten.
Het weer is hier trouwens schitterend geweest. Het zijn hier typisch mooie nazomers, de maandfebruari tot nu is het bijna elke dag onbewokt, overdag rond 25graden en als de zoon weg is koelt het snel af tot ietsboven het vriespunt. we hebben zelfs vorige week buiten gelunched.
Vandaag is hetandere koek, het is acht graden, hagelt eenbeetje en de bergen om ons heel liggen vol met sneeuw, dus dewinter gaat hier echt beginnen (maar de herfst hebben we overgeslagen).
Ik zal proberen nog een paar foto's door te sturen,
heel veel groeten
Joost, Elvira, Olivier en Elise
PS kleine update: Elvira en Elise komen vandaag terug naar huis, alle onderzoeken waren normaal. We moeten gewoon doorgaan zoals we deden en hopelijk wordt ze snel net zo'n dikkertje als Olivier was.
Geboorte Elise, Aurelie
Dag allemaal,
Vanmorgen was het zo ver. Onze Kiwi-baby Elise Aurelie Breuk is om 10.03 op 27-2-12 in Dunedin geboren met keizersnede. Alles is fantastisch gegaan, Elvira voelt zich al prima en vroeg mij om al een paar sushi's te gaan kopen ;-)
Olivier vindt het ook allemaal erg mooi, hij wilde haar al een stukje van zijn beschuit en muisjes aanbieden.
Nog een paar gegevens van onze lieve dochter (de eerste indrukken lijken goed, behalve even goed huilenmeteen nade sectio om te laten weten dat haar longen goed werken is ze heel stil geweest en de borstvoeding ging ook perfect):
Geboren om: 10.03 am locale tijd
Gewicht: 3150 gram
Lengte: 52 cm
Ik ga zo weer naar ze toe, maar eerst moest ik internet hebben om jullie ons groot nieuws mee te delen!!!
Heel veel groeten,
Elvira, Joost, Olivier en Elise
De beste wensen voor 2012
Hallo allemaal,
Met dit bericht willen we jullie het allerbeste wensen voor 2012! Het speciale is dat het hier al volop 2012 is (en weer een zonnige dag) en bij jullie nog 2011 (hopelijk is het weer bij jullie ook redelijk).
Ik zal gelijk een korte samenvatting geven van onze recente belevenissen.
We zijn 2 weken in Australie op vakantie geweest. Eén week in de Goldcoast en één week in de Sunshine coast. Op deze plekken zou bijna altijd de zon schijnen. Inderdaad bijna, want het heefteen groot deel van2 weken geregend. Gelukkig hebben we ons wel goed kunnen vermaken. Heel veel geshopped. Het ene na het andere winkelcentrum bezocht (die hebben we hier niet). Wat een boel winkels daar. Eén winkelcentral had parkeerplaatsen voor 6500 auto's en elke parkeerplaats had een sensor die van groen op rood sprong als er een auto stond. En met borden stond aangegeven waar nog een plaatsje vrij was. Ideaal. (en gratis natuurlijk)
Lekker gemidgetgolved bij 'putt putt', ik heb nog even op een surfboard gestaan (op een megaplank op een klein golfje en niet op de meters hoge golven om de hoek). Olivier had het ook uitstekend naar zijn zin, zeker omdat er bij het eerste appartement wel 100 dwergpapagaaien op bezoek kwamen. en er was natuurlijk ook wel mooi weer tussendoor, dus we zijn wel veel buiten geweest.
Op de terugreis maar extra bagage bijgeboekt (zeker omdat ze daar een IKEA hadden!!!) en met in totaal 100kg!! terugvlogen.
Voordat we naar australie gingen waren we nog3 dagen op Akaroa (een schitterend schiereiland bij Christchurch) en op de terugweg nog 2 dagen in Christchurch geweest. We hadden veel geluk want 1 dag nadat we terug waren waren er 3 aardbevingen van rond 5.0 in Christchurch!
Nu weer lekker terug in Alexandra waarhet uitzonderlijk warm en mooi geweest was (en nog steeds is).Het bijzondere is dat het in heel de rest van nieuw zeeland de regen met bakken uit de lucht komt en in Nelson zelfs grote overstromingen zijn.
Op het werk is ook alles goed, wel erg druk. Omdat het hier zo mooi weer is komt heel nieuw zeeland hier vakantie vieren en zag Elvira 40 mensen op haar wacht. (ik gisteren 'maar' 30).
We hebben nog steeds geen bericht van ons assessment visit om te bepalen of weaan alle vereisten voldaan hebben om hier als dokter te werken. Het bezoek van mij was op 1 juli; bureaucratie..... we nemen aan dat hier geen problemen zijn, en maakt ook geen verschil voor ons werk, alleen op papier.
We zijn ook bezig om ons residency aan te vragen (moet als je hier langer dan 2 jaar wil blijven), de zelfde procedure weer opnieuw als voor we naar nieuw zeeland toe gingen voor ons werkvisum, zoals medische keuringen, (vertaalde) politicertificaten van de landen waar de laatste 10 jaar gewoond hebben, diplomas, referentiesetc (zelfs bewijs dat elvira en ik langer dan 12 maanden daadwerkelijk bij elkaar wonen). En een boel bijgaande kosten.
Tja binnenkomen in nieuw zeeland is niet makkellijk maar gelukkig is het wel de moeite.
De ouders van elvira zijn gisteren aangekomen en blijven 3 maanden, dusze zullen er ook bijzijn alshun volgende kleinkind op 27 februari geboren gaat worden!
Leuk nieuws is dat Chris Vodde en familie binnenkort als huisarts in de buurt van Christchurch gaat werken, het gaat hen vast goed bevallen
In februari komen Inger, Martijn en Sven nog naar Nieuw-Zeeland, enpasseren op hun rondreis met camper ook nog Alexandra, we kijken er naar uit.
We hebben nu 3 dagen vrij engaan daar maar lekker van genieten en misschien vang ik nog een mooie forel voor de barbeque.
Veelgroeten en nogmaals een gelukkig 2012 gewenst!
Elvira, Joost, Olivier en ...?
1 jaar in Nieuw-Zeeland!
Reismee verslag
Dag iedereen,
Het is inmiddels alweer zo lang geleden dat we nog een stukje op onze site gezet hebben, tijd voor een update.
Ons laatste verslag eindigde bij onze grote vakantie in februari, door het Zuidereiland..
In maart van dit jaar zijn we verhuisd naar onze nieuwe praktijkgebouw in Alexandra. Het is een modern gebouw, waar alle 4 de praktijken samen in zitten. Er is ook een apotheek, en af en toe komen er specialisten om ook consultaties te doen. Een grote vooruitgang vergeleken met het woonhuis waarin de praktijk eerder gevestigd was. In eerste instantie was de uitstraling van onze nieuwe praktijk toch nog wat suf, doordat alle stokoude meubels mee verhuisd waren. Het kwam er op neer dat de meubels alleen zo geplaatst konden worden dat je met je rug naar de patiënt zou moeten zitten, en om elkaar heen dansen om naar de deur te komen. Uiteindelijk hebben we hier gelukkig wel grote verbeteringen kunnen aanbrengen, en werken we nu in een praktijk waar de uitstraling past bij die van het nieuwe gebouw.
Joost werkt nog altijd 4.5 dag per week, ikzelf 3 dagen. Dat bevalt goed, als zou Joost ook wel een dagje willen minderen, het is voorlopig toch te druk. De weekends die we vrij hadden in de afgelopen maanden hebben we stuk voor stuk gebruikt om de omgeving te verkennen. Er is hier zoveel te bekijken en te wandelen, hotels zijn niet duur, en het weer is hier bijna altijd mooi. De winter was dit jaar helemaal niet streng. Tot begin juni konden we 's middags buiten lunchen, toen kwamen er 6 weken met flinke vorst 's nachts. Lekker winterweer, en bijna elke dag strakblauwe hemel en het zonnetje erbij. Eind juli begon het weer warmer te worden overdag. Geregeld vriest het nu 's nachts nog een graad of 4-5, en overdag stijgt de temperatuur al naar een aangename 21 graden!
Gelukkig hebben we een goede houtkachel in ons slecht geïsoleerde Kiwi-huis. Een elektrische deken in de slaapkamer is ook geen overbodige luxe. Er valt hier nog een boel te verbeteren aan de huizen, zelfs nieuwe huizen worden gebouwd met dunne muren en enkele beglazing!
In juli zijn we nog gaan skiën in Wanaka, hier vlakbij. Het skiseizoen duurt hier maar 8 weken, en er zijn een paar gebieden, met 2-4 liften. Leuk voor een dagje, mooie uitzichten, en makkelijk om vanuit Alexandra naar toe te rijden.
Ook in juli zijn we nog 4 dagen naar een medisch congres in Dunedin geweest. Ze worden niet gesponsord hier, dus het was een dure aangelegenheid. In ieder geval, de kennis is weer up to date, alle punten zijn binnen, en het was wel eens leuk om een paar dagen in een stad (ook weer relatief, want zo groot is het niet) te zijn. Elke avond hebben we een ander restaurant geprobeerd, en we hebben ook alle winkels uitgebreid bekeken in de vrije tijd. Alexandra heeft alles wat je normaal gesproken nodig kunt hebben, maar het was een leuke afwisseling.
Begin augustus hebben we onze contracten met de praktijk verlengd. We hebben nu een contract voor onbepaalde tijd. Dat is gemakkelijk; als we besluiten terug te willen naar Europa, dan kan dat zonder probleem, maar zolang we het hier naar onze zin hebben, kunnen we hier in Alexandra blijven werken. Ons eerste jaar hier is prima bevallen. Het salaris weliswaar lager dan in Europa (maar voor Nieuw-Zeelandse begrippen verdienen we veel), maar we wonen hier erg fijn, de mensen en de omgeving geven ons veel plezier, en de omgang met de patiënten is echt leuk. Olivier heeft al een paar gebreide truien en mutsen van dankbare patiënten!
Verder zijn we nog lid geworden van de lokale wandelclub. Elke week op zaterdagmiddag vertrekken we met 50-80 mensen in een oude schoolbus om te gaan wandelen. Soms een rondje, soms staat de bus op een ander eindpunt weer klaar. Het is dolle pret, en we de wandelingen gaan vaak over privé terrein, schapenfarms en soms ook mooi door de bergen. Plaatsen waar we anders niet zouden komen. Er zijn drie groepen die wandelen in verschillend tempo (groep 3 wordt ook wel de ‘walkie talkie'groep genoemd, niet zo snel dus, maar in onze groep zit het tempo er flink in. Dan zijn er ook nog een aantal die wandelen te langzaam vinden en die rennen een route. Aan het einde staat er een enorme bak met thee klaar, en iedereen neemt wat (meestal zelfgebakken) lekkers mee om te eten. We hebben er al mooie plaatsen mee bezocht, en het is een gezellige bezigheid. Jammer dat het alleen in de winter en voorjaar is, in de zomer is het hier te warm, maar vooruit, we zijn toch al een heel aantal keer mee geweest.
We hadden verwacht dat de winter hier lang en koud zou zijn, en met die gedachte boekten we eerder dit jaar een reis naar Samoa, midden in deze lange koude winter. Nou ja, het weer viel dus goed mee, en zo vertrokken we op een stralende zaterdag naar tropisch Samoa. 4 uur vliegen vanaf Nieuw Zeeland is daar een constante jaartemperatuur van 30 graden. We vlogen een dag terug in de tijd, want het eiland ligt net over de datumgrens. Vertrek op zaterdag, aankomst ter plekke op vrijdag, opletten met de boekingen voor hotels dus!
Het is nog vooral doe het zelf toerisme, maar het eiland is prima uitgerust voor toeristen. We hebben een auto gehuurd, en zo in 2 weken het eiland rondgetoerd en van alles bekeken. 2 jaar geleden was er een tsunami, waardoor een stuk van de zuidkust volledig was verwoest. Dat was nog goed te zien, veel was weer opgebouwd, maar veel mensen kozen ervoor op een andere plek te gaan wonen. Olivier vond het strand en de zee eerst helemaal niets, maar na een tweede kennismaking was hij er niet meer weg te krijgen. Alle golven werden aangewezen en als drankje beviel een kokosnoot met een rietje erin prima.
De laatste dagen hebben we er doorgebracht in ‘Virgin Cove', een werkelijk paradijselijk plekje met hutjes direct op je eigen strandje. Lekker warm water, in de verte sprongen de walvissen soms uit de zee, meer hadden we niet nodig.
Terwijl wij in Samoa van de zomer genoten kreeg Nieuw Zeeland dan toch nog winters weer. Zoals jullie misschien gehoord hebben waren een boel vliegvelden en wegen gesloten, en ook in Alexandra waren scholen en winkels 2 dagen dicht! Dat hebben we net weer lekker gemist.
Nu is het echt voorjaar, iedereen is zijn tuintje alweer aan het sproeien (het regent hier ongeveer 6 volle dagen per jaar, 350 mm in totaal), gras is gemaaid, de aardbeiplanten en aardappels zijn geplant, we proberen dit jaar onze groentetuin volop te gebruiken. Op de bergen hier omheen ligt nog sneeuw, een mooi gezicht als je buiten zit.
Gisteren zijn we naar een fundraiser geweest, een geldinzameling voor de lokale kanoclub. Ze gaan deelnemen aan de Australische kampioenschappen, en hebben geld nodig. Ze hadden een prachtig diner georganiseerd, met een spreker over avontuurlijke expedities. We hadden een leuke avond, voor 25 euro! Laatst zijn we met deze club voor ook zo'n actie wezen raften, superleuk, en de rivieren zijn hier zo wild dat je liever niet uit de boot valt (en het water is ook niet aantrekkelijk warm).
Zoals jullie lezen zijn we hier nu al goed ingeburgerd. We hebben het hier naar onze zin, en verwachten nog bezoek van de ouders van Joost volgende maand. We kijken er al naar uit.
En verder,.... verwachten we nog gezinsuitbreiding eind februari 2012!
Veel groeten vanuit Alexandra,
Elvira, Joost en Olivier
Kamperen met kreeft
Hallo allemaal,
Het is alweer een tijdje geleden dat we ons laatste verslag op internet gezet hebben. We zijn nu in de laatste week van onze 4 weken vakantie en hebben dus genoeg meegemaakt voor een nieuw verslag.
Op ons werk gaat alles goed. Tenminste, er is enige onrust ontstaan. De dokter die ons aangenomen heeft, heeft ruzie met de andere dokter bij ons in de praktijk. Het sluimert blijkbaar al jaren, maar nu we gaan verhuizen naar een andere praktijk en er gepraat moet worden en contracten getekend moeten worden, is de bom gebarsten. Hij gaat voor zichzelf beginnen. En in Nieuw Zeeland mag je blijkbaar reclame maken, want er stond een grote advertentie in de krant dat je bij hem moest komen omdat hij de beste zorg biedt. Een week later gelijk een advertentie van de andere dokter dat de patiënten zeker niet verplicht zijn bij de praktijk weg te gaan en dat er nu 2 nieuwe heel goede dokters in de praktijk werken voor langere tijd (wij dus ;-)).
Aangezien wij in dienst van de praktijk zijn, moeten we voorlopig bij de ene dokter blijven tot in augustus en dan kijken we wel (waar de meeste patiënten naar toe gegaan zijn). Gelukkig hebben we een goede relatie met beiden en proberen we er zo min mogelijk tussen in te zitten.
Verder gaat alles zijn normale gangetje. Olivier doet het goed, al heeft hij wel al een aantal keer een oorontsteking gehad (waarschijnlijk door de kinderopvang waar hij het wel erg naar zijn zin heeft). En één keer flink ziek met urticaria, door allergie of virus. Maar daar is hij helemaal weer overheen, nog steeds volslank en ontzetten vrolijk. Hij lacht naar iedereen, is gek op honden en (was) flink bang voor lammetjes (jammer want daar heb je er hier veel van). Hij kruipt nog niet maar houdt ervan om op zijn benen te staan met een beetje hulp.
Op de woensdag avond ben ik een paar keer meegegaan met een groepje mountainbikers. Ik kon kiezen, het jonge groepje of het groepje met vnl 50 plussers. Ik wilde rustig van start gaan en ging met de bejaarden mee (ik vertelde dit op mijn werk en kreeg natuurlijk meteen de wind van voren omdat de arts aan wie ik het vertelde 60+ is, gelukkig werk ik niet ontslagen). Wat viel dat tegen, een helling zo steil omhoog dat ik dacht ik dat achterover zou vallen en moest afstappen, en de meesten fietsten zonder problemen omhoog. Dus met mountainbiken hoor ik bij de bejaarden.
In het weekend ga ik soms tennissen, ook een aantal bejaarden doen mee, eentje van 73, je hoort zijn knieën kraken, maar hij slaat mij er uit. Tja ze hebben hier pas bejaardenhuizen nodig bij 100 plussers denk ik. Laatst nog had ik een patiënt die met zijn dochter komt binnengewandeld: 97 jaar oud en fit als een hoentje. Je doet hier dan ook zelden huisbezoeken, als je er 1 per maand doet is het veel.
Toen we onze vakantie wilden aanvragen waren ze niet blij dat we 1 keer een maand weg wilden en ze dan opeens 2 dokters missen. Maar ja, ze proberen ons ook een beetje te vriend te houden anders lopen we straks over naar de andere dokter. We hoorden pas 2 weken van te voren dat het ging lukken omdat ze toen pas een vervanger gevonden hadden. Gelukkig hadden we niet veel te regelen, alleen nog een tent waar in theorie 14 mensen in kunnen slapen, zodat we een beetje de ruimte hebben als we kamperen, en een groot luchtbed hadden we al. Lekker zo'n grote auto. Al mopperde elvira we dat ik veel te veel ingepakt had (en een beetje terecht) al weet je nooit wat je onderweg nodig hebt (niet veel dus en zeker niet met al die winkels hier).
Als eerste zijn we naar Geraldine gegaan. Een schitterend bosrijk gebied waar we zalig gewandeld hebben met Olivier achterin de rugzak. Hij genoot er minstens zo veel van. Sliep erin minder dan we dachten en kraaide vaak van plezier, zeker toen hij het slangetje van de waterzak ontdekt had. Het zag eruit of hij op een doedelzak was aan het blazen met bolle wangen. En als hij genoeg gedronken had, dan stopte hij niet met drinken, nee; dan liet hij het water zo uit zijn mond in mijn nek lopen, mmmm.
Erna gingen wij naar Kaikoura. Ideale reisdag want de regen kwam met bakken uit de lucht.
Wij gingen daar een drie daagse wandeling doen op privé grond aan de oostkust. De eerste dag een groot deel langs het zwarte strand. De dagen erna afwisselend door de bossen en weiden vol met schapen. Eén keer nog flink gelachen, een schaap had ons niet zien aankomen, dan zien ze je plots, zetten het onder luid geblaat op een lopen zonder te kijken waar de naar toe gaan, zo tegen het hek. Ik heb een schaap zelden zo schaapachtig zien kijken.
De accommodatie hadden we geheel voor ons zelf (riant met meerdere slaapkamers, keuken en badkamer. Onderweg was er altijd halverwege een hutje waar je kon lunchen en een gasstelletje stond als je thee wilden zetten. En de bagage werd voor ons vervoerd (ook een koelbox waarin we lekker een koud biertje in hadden voor als we aankwamen.
Erna zijn we naar het stadje Kaikoura zelf gereden. Ik moest en zou natuurlijk zeevissen. Elvira en Olivier gingen ook mee op de boot. Vanuit de boot had je een schitterend uitzicht op de bergen die vanuit de kust omhoog reizen. En om ons heel vlogen albatrossen; indrukwekkend. Het vissen was leuk maar stelde niet veel voor. Het liet drie haken en lood 100 meter zakken, gelijk begon de hengel te bewegen als je de bodem raakte. Dus je haalde meteen op en er zaten vaak 3 vissen aan. Meestal zeebaars (Perch) maar ook regelmatig kabeljauw (Blue cod).
Voordat we gingen vissen haalden ze uit de zee kooien die vol zaten met kreeft. En aangezien de kapitein aas voor het vissen was vergeten, moesten we het met kreeft stellen (en dat wil wel!). Elvira had het niet erg naar haar zin en zat groen naast mij (niet omdat ik aan het vissen was maar om de ontzettende deining (en volgens de kapitein was het een zeer rustige dag....).
Als beloning mochten we de vangst houden, ik had meer dan 30 vissen gevangen dus niet alles meegenomen, maar uiteindelijk toch 3 kg baars en ruim een kilo kabeljauw. Hij vroeg of we ook een kreeft wilden hebben. Toen ik zei dat ik er nog nooit een gegeten had, kregen we er 4 mee!!!
Erna hebben we drie dagen gekampeerd in White's Bay, een doc camping (een natuurcamping van de overheid, vaak afgelegen zonder veel voorzieningen, maar meestal wel erg mooi).
En toen vanuit Picton (vanwaar de veerboot naar Wellington op het noordereiland gaat, en..... waar je een Nederlandse bakker hebt) de Queen Charlotte track gelopen. 71 km verdeeld over 5 dagen wandelen en je kan er alleen met een boot komen. De eerste dagen hebben we het rustig aan gedaan en dag 4 en 5 ruim 20 km op een dag. De bagage werd elke keer per boot naar de volgende bestemming vervoerd, de het 'enige' was Olivier op mijn rug (alles bij elkaar toch zo'n 15 kg). De wandeling gaat door de Malborough Sounds, het zijn allemaal landtongetjes die de zee in gaan, hemelsbreed 40 km en een werkelijke afstand van ongeveer 300 km! Een schitterende wandeling met mooie uitzichten over de zee. Zelfs nog een frisse duik in zee durven wagen toen het meer dan 30 graden die dag was. Het was dezelfde dag dat de aardbeving in Christchurch gebeuren. Wijzelf hebben er niks van gemerkt. Maar veel mensen van Christchurch zijn onmiddellijk terug naar huis gegaan om te kijken of hun huis er nog wel stond. Eén op de drie huizen is niet meer bewoonbaar, verschrikkelijk voor hen.
Wij sliepen die avond in Noeline's homestead. Zij noemde zichzelf de 'Universal grandma', en zij bleek jarig te zijn op het moment dat we bij haar waren, ze was 80 geworden en we kregen een omhelzing toen we vertrokken. Jammergenoeg kwam de regen toen met bakken uit de lucht en zijn Olivier en Elvira verstandig met de boot naar de volgende bestemming gegaan. Ik zelf moest natuurlijk te voet. Er stond nog een bordje onderweg dat je het noordereiland kon zien en dat je 100 km ver kon kijken (ik vraag bij af wie die k bij km erbij heeft gezet). Geen mooie uitzichten dus maar wel genoten en in een recordtijd op de volgende bestemming aangekomen om natuurlijk snel bij Olivier en Elvira te zijn (23 km in minder dan 4 uur).
Na deze erg mooie wandeling zijn we naar Nelson gegaan, een echt mooi stadje, veel kunstenaars en de meeste zonuren van heel nieuw zeeland. De supermarkt daar maar weer eens geplunderd en nu zijn we in Golden Bay. Helemaal in het Noordoosten van het Zuidereiland, het ligt 100km noorderlijker dan Wellington en ruim 900 km van Alexandra.
Hier heel lekker ontspannen: aan het strand gezeten en zelfs gezwommen, het zeewater was hier niet al te koud (warmer dan de Noordzee), gevist, gewandeld en in een blokart (en wagentje met surfzeil waarmee je over het strand kan scheuren; maar 1 keer omgevallen). 's Avond ging ik dan meestal vissen, een korte weergave om het gevoel een beetje te kunnen delen. Het is donker en eb, ik laat de camping met krekelgeluiden achter mij en loop een heel stuk met hoofdlampje over het strand. En plastic zak met lekker stinkende inktvis in de zak van mijn zwembroek stap ik de zee in. De zee wordt maar heel geleidelijk diep, maar als je meer dan 100 meter in zee staat en het water reikt niet verder dan je knieën, is dat toch een heel aparte en ook spannende ervaring. Er is bijna geen wind en de zee is spiegelglad met bijna geen golven. Dan loop ik langzaam verder, met het gevoel elk ogenblik door de zee verzwolgen te worden. Dan gooi ik de hengel uit. En wacht af. Ondertussen kijk ik naar de indrukwekkende sterrenhemel waarbij de melkweg zichtbaar is als een grote witte band. En dan wordt de hengel bijna uit mijn handen gerukt. Gelijk wakker ben je dan.
Op de eerste avond een kleine Snapper gevangen, de dagen erna niks meer, maar wel een boel sterren geteld.
Morgen gaat we naar de Arthur‘s pass, de hoogste doorgaande weg in Nieuw Zeeland, je schijnt er mooi te kunnen wandelen, hopelijk is het daar niet al te koud. We kunnen ook nog naar de Westkust maar zien een beetje tegen de zandvliegjes op. Tot nu toe daar al in beperkte mate in contact gekomen en wat kunnen ze gemeen bijten. En bij de Westkust heb je wolken van die krengetjes.
En dan zit de maand vakantie er weer op en gaan we veel minder beleven. Terwijl ik dit nu schrijf loopt er een egeltje om mij heen. Op een andere camping snuffelde er zelfs een aan mijn voet. Ook zie je 's avonds soms een possum, een knaagdier, zo groot als een grote kat en een grote plaag hier omdat ze geen natuurlijke vijanden hebben (de kiwi is er bijna door uitgestorven omdat ze hun eieren op eten). Je hebt hier zelfs het beroep possumjagers. En dan ook steeds meer jassen van possumbont. Ook zie je veel vogels, het leukste vogeltje is de fantail, die van zijn staart een waaier maakt en ze zijn heel tam. Eentje kwam zelfs op mijn hand zitten, maar niet nog een keer voor de foto.
Heel veel groeten uit Nieuw Zeeland
Elvira, Joost en Olivier.
PS.
Het internet bleek zo traag op de camping te zijn dat het te lang duurde om de foto's op te loaden en heb ik ook maar met het verslag gewacht, tot we thuis waren. Kan ik mooi het einde van onze reis vertellen.
Ik was nog vergeten te vertellen dat we in de Golden Bay naar een zalmfarm waren gegaan. Nederlanders waren de eigenaar. We waren bang dat we de enige zouden zijn, maar niets bleek minder waar. Vol toeristen. Ze hadden ook een goede formule, je zalm vangen kost niets maar als je hem ving dan moest je hem ook kopen. Geen goede formule voor mij, want ik vond het zo leuk dat ik er drie gevangen heb! Van een kleine 2 kg per stuk. Dan werden ze ook nog tegen een kleine meerprijs gerookt en vacuum verpakt, en ze zijn erg lekker! Naast ons stond een Italiaans gezin te vissen met ze allen, grote hilariteit toen opa een zalm ving en in paniek niet wist wat hij moest doen, en de hele familie er omheen te zwaaien en roepen; echt Italiaans.
De eigenaars van de zalmfarm hadden de farm 6 jaar geleden gekocht en toen pas de visa geregeld. Ze dachten dat het geen probleem zou opleveren omdat ze kiwi's (locale nieuw zeelanders) in dienst zouden nemen, de hele procedure heeft 4 jaar geduurd; zijn wij nog snel met een jaar).
We zouden dus na de golden bay naar de Arthurs pass gaan, maar het regende zo onderweg en was al vrij koud dat we toch naar de West kust zijn gegaan; dat ligt tenminste op zee niveau. Die avond kwam de regen nog steeds met bakken uit de lucht en hebben de laatste 2 persoonkamer bij een backpacker kunnen krijgen. De dag erna regende het nog steeds (ook typisch voor de West kust) en zijn we naar de Gletsjers gereden; Fox Glacier. De enige plek ter wereld waarbij de gletsjer praktisch in zee eindigt (en hij groeit ook nog steeds).
Het weer was overdag goed en een mooi uitzicht op de gletsjer gehad. 's Nachts regende het en was het flink koud. Vrijdag regende het ook overdag en zijn we een dag eerder dan gepland naar huis gereden, erg speciaal, na 35O km zit je in plaats van aan de zee met regenwoud en gletsjers in het droge Alexandra met het 'woenstijn'klimaat waar natuurlijk de zon scheen en de temperatuur het dubbele was. Het plezier was maar van korte duur, de volgende dag (vandaag) hagelde en regende het, 13 graden met een gure zuidelijke wind van Antartica; de herfst komt eraan. Wat wel fijn thuiskomen was dat de buren het gras gemaaid hadden.
Maandag weer werken, nog even moed voor verzamelen, maar als we dan terug denken aan onze vakantie waarbij we gekampeerd met kreeft hebben, blijft de batterij voorlopig nog wel even opgeladen.
Kerst- en nieuwjaarsgroet
Vanuit Alexandra wensen we jullie allemaal prachtige, besneeuwde kerstdagen toe, en een gelukkig 2011!
Voor ons is 2010 een heerlijk jaar geweest. Te beginnen met ons huwelijk in Zuid-Afrika in januari; de geboorte van Olivier in april, en onze verhuizing naar Nieuw-Zeeland in augustus.
Inmiddels zijn we hier aardig ingeburgerd, ons huis is ingericht naar onze smaak, het werk is uitdagend en bevalt prima, Olivier voert het hoogste woord op kinderopvang, en trekt overal de aandacht met zijn glimlach, en morgen vieren we kerst met enkele van onze collega's, buiten in het zonnetje!
Tot volgend jaar,
Joost, Elvira en Olivier
inburgering
je leest weleens in de krant, dat iemand zijn 'leven' te koop aanbiedt op eBay. Je kunt dan een volledig leven overnemen; huis, auto, baan, vrienden en ook de schulden horen erbij.
De schulden hebben we niet overgenomen, maar voor de rest zijn we sinds eind september in het leven van onze voortgangster Dr. Corrie gedoken. Ze is met familie terug vertrokken naar de USA, en ik doe haar werk nu. We wonen sindsdien in een leuk huis aan het randje van Alexandra, bij het begin van de dennenbossen die hier om het plaatsje liggen. De buren hebben allemaal vreselijk hun best gedaan om ons een warm welkom te heten, inclusief het eten dat werd gebracht, zodat we meer tijd hadden om uit te pakken, en het gras werd zelfs gemaaid.
We zijn dan ook terecht gekomen in een straat, waar 2 jaar geleden de prijs voor de best onderhouden tuinen van Alexandra gewonnen werd. Vorig jaar ging de prijs naar een andere straat, maar dit jaar wordt er weer hard gewerkt om de beker terug te krijgen.
Beiden hebben we veel plezier in ons werk; de mensen hier zijn erg vriendelijk en over het algemeen vrolijk ook. over het algemeen zien we hier wel een grotere hoeveelheid ernstige kwalen, en dat komt niet door het feit dat mensen hier ongezonder zijn, maar eerder doordat de specialisten 200 km verderop werken, en een meer dan volle agenda hebben. Ter illustratie; er is 1 hematoloog op het hele zuidereiland, en we doen het ook met maar 3 dermatologen. We zien wel een enorme hoeveelheid huidproblemen trouwens, met dank aan de krachtige zon hier. het werk is hier wel een grote uitdaging, omdat je lekker zelf je gang kan gaan op zoek naar de juiste diagnose en behandeling.
De werktijden zijn prettig te noemen, van 9 tot 12, en van 2 tot 5. 1 avond en nacht per week zijn we van dienst, maar over het algemeen worden we redelijk met rust gelaten. in de middagpauze is het bijna altijd mogelijk om in de tuin te eten, het weer is hier wel ideaal. Terwijl de regen in de rest van nieuw zeeland met bakken uit de lucht komt, schijnt hier de zon, echt een microklimaat. Op het landelijke radionieuws is het altijd weer leuk om te horen: 'Alexandra again has a very fine day today, I'd like to be there, 26 degrees and no rain', terwijl voor de rest de temperatuur niet boven de 18 graden komt.
Sinds deze week is ook eindelijk de volledige container met spullen uit Antwerpen uitgepakt, het kost een boel tijd zo als je werkt. Maar we hebben er een leuk plekje van gemaakt, echt een gezellig huis. En ook fijn om onze eigen meubels te hebben, want de meubelstijl hier is erg oubollig, en ook veel van hetzelfde als je allemaal naar dezelfde winkel gaat.
Olivier gaat met plezier naar de kinderopvang, hij heeft inmiddels ontdekt hoe hij zijn stembanden moet gebruiken, en ook met het eten weet hij wel raad. een lekkere knoeipartij maakt hij ervan, maar heeft plezier voor twee met een stuk broccoli, en ook kiwi is smakelijk.
in onze vrije tijd zijn we al gaan tennissen, en zelf ben ik met paardrijden begonnen. vlak buiten alexandra, door de rivieren, bergen en langs weilanden vol schapen. joost is deze week meegeweest, en had het ook naar zijn zin. Na die tijd stonden zijn benen wel een beetje in O-vorm, maar vandaag was er al niets meer van te zien. Mountainbiken heeft joost hier ook al geprobeerd, maar soms zijn de paadjes wel erg steil, en is het moeilijk om niet voorover van je fiets af te glijden! maar er is genoeg ruimte om jezelf bezig te houden hier.
afgelopen weekend zijn we naar de oostkust geweest, Dunedin. Onze collega heeft er een 'crib' ofwel vakantiehuisje aan het strand. op weg daar naartoe begon het al te regenen, en eigenlijk bleef het het hele weekend koud. 10 graden, terwijl het hier wel 25 was. we hebben wel veel plezier gehad in de stad daar, en ook op het schiereiland met reuzen albatrossen en mooie natuur wederom. hele berghellingen met brem stonden mooi geel in bloei. en ook hebben we lekker bij de houtkachel gezeten. dat is ook wel eens lekker.
morgen komt ons eerste bezoek; mijn moeder is onderweg hierheen, en zo kunnen we ook de logeerkamer inwijden. het is leuk om te laten zien hoe ons leven hier is, en ook hoe het er hier uitziet. en vanaf eind volgende week zullen we met een camper een tochtje maken over het zuidereiland. er is hier ook zoveel te zien en te doen, het past nooit in 1 vakantie!
Elvira is onderweg met haar moeder en Olivier. Kan ik nog mooi een paar dingetjes erbij zetten voordat ik het verslag op internet zet. We hebben het inderdaad goed naar onze zin. Het leuke is dat de meeste patienten aan ons vragen of we het naar onze zin hebben. Meer dan eens vertellen de patienten dat ze eerder op een andere plek in Nieuw Zeeland woonden (vaak in de grootste stad Auckland op het noordereiland met meer dan 1 miljoen inwoners en ze hebben daar zelfs files, en echte stoplichten. Zo landelijk is het hier dat ik die dingen helemaal vergeten ben). De mensen die hier naar toe verhuisd zijn vinden het hier zo prettig omdat de mensen aardiger zijn en het weer veel mooier is en minder criminaliteit. Op het noordereiland wonen relatief veel meer Maori's (de oorspronkelijke inwoners) met hoge werkloosheid, dus relatief veel alcoholgebruik en criminaliteit tot gevolg. Al ben ik bang dat het nog een heel stuk minder gaat zijn dan in de Nederlandse grote steden. Hier zijn we niet meer gewend onze auto op slot te doen of zelf ons huis als we weggaan en mijn fiets heeft niet eens een slot. Al valt het wel op dat er (vooral in de plaatsjes rond Alexandra) veel hangjongeren zijn, scheuren rond in oude auto's, drinken flink en ook drugsgebruik, waarschijnlijk omdat ze in die dorpen niets te doen hebben. (tijdens het blossemfestival kwamen ze naar alexandra maar dan heerst er hier een alcoholverbod). Veel criminele patienten hebben we niet, al heb ik er2 met een enkelband. Lijmsnuiven doen ze blijkbaar ook hier. En ik had laatst een oma met kleinkind waarbij de oma 34 was en de 'moeder' van 17 met een kater op bed lag. Ook relatief veel mensen met een depressie, waarschijnlijk omdat er hier relatief weinig werk is (vooral fruitteelt en een paar winkels en..... schapen natuurlijk), daardoor ook vaak financiele problemen. En in de relatief koude lange winter hier in centraal otago vervelen de mensen zich hier.
Dus ja, je komt vanalles tegen. Maar de algemene mentaliteit is erg positief. Mensen zijn vrolijk en vriendelijk en in het weekend blijft niemand thuis en trekken ze er lekker op uit.
Bijvoorbeeld om te gaan vissen. Nooit zoveel mensen om mij heen gezien die ook van vissen houden. Iedereen zegt dat je hier heel makkelijk forel vangt. Dus dan zal het wel aan mij liggen. sta je daar in het koude water te wachten en wachten, behalve een fikse verkoudheid niks gevangen. Dat ik niet helemaal waar. Ik heb 1 keer gevist in de 'Poolburn' een stuwmeertje in het hoogland en met een blinkertje een forel van 65 cm (2,5 kg) gevangen, iedereen kwam kijken, dus dat was geen slechte vangst denk ik. En heel erg lekker. Je hebt hier regenboogforel en bruine forel. Dit was een bruine forel; is hetzelfde denk ik als een zalmforel met mooi rood vlees. De forellen kunnen hier tot wel een meter groot worden. Alles is hier groter. (laatst zaten we onder een boom; bleek het een hulst te zijn)
Nu moet ik mij maar 11 dagen vermaken omdat elvira dus met haar moeder en Olivier op stap zijn, maar dat gaat wel lukken: vanavond tenissen, morgen (zaterdag) wacht en zondag tenissen en vissen natuurlijk (diepvries moet vol als ze terug zijn ;-))
Heel veel groeten en erg bedankt voor al jullie reacties op de vorige verslagen, erg leuk om te weten dat wij niet vergeten zijn aan de andere kant van de aardbol!
PS moet ik even kwijt, ik schrijf deze tekst nu op mijn werk en hoor ik daar op straat zo maar een doedelzak langskomen! Je blijft je verbazen.
Earthquaked ?
Dag iedereen,
Na een aantal vragen over ons welzijn na de aardbeving vorige week in Christchurch, werd het inderdaad wel weer eens tijd voor een berichtje.
Nee, we hebben er niets van gemerkt hier, de meeste mensen trouwens niet, maar als we hier op het nieuws de scheuren in de grond zien, en de staat van de gebouwen daar, dan zijn we blij dat we ver weg zaten. Supermarkten worden gesloten, oude gebouwen gesloopt, en van het relatief oude (en mooie) centrum van Christchurch blijft niet veel over. 't Schijnt trouwens dat Nieuw Zeeland elk jaar een enorme hoeveelheid aardbevingen heeft.
In ieder geval, we hadden helemaal niet door dat er een aardbeving geweest was, toen we vorig weekend in Queenstown waren. Een soort wintersportplaats is het, de mensen liepen er rond met ski's, de apres-ski werd luidruchtig gevierd, en nergens werd er over gepraat. Totdat we een berichtje kregen uit Nederland. Het nieuws uit de rest van de wereld komt trouwens ook slecht door hier. In de krant is er genoeg ruimte voor het lokale nieuws, dan minstens 5 pagina's sport (vooral rugby), en met een beetje geluk aan het einde nog een halve pagina wereldnieuws, meestal uit Australie.
We zijn inmiddels beiden aan het werk, en het bevalt prima. Doordat het ziekenhuis hier vlakbij niet veel mogelijkheden heeft, en de specialisten overladen zijn met werk, kun je zelf wat meer met je patient. Doorverwijzen heeft niet altijd zin, want buiten de spoedgevallen heeft het voor veel aandoeningen weinig zin om een half jaar later een echo te laten doen, of na 8 maanden bij de orthopeed te belanden. 1 keer per week hebben we hier wacht. Gewoon van huis uit. Het gaat allemaal gemoedelijk, maar als je vanuit het raam de ambulance ziet vertrekken vanaf de parkeerplaats (we wonen op een heuvel), dan weet je dat er zo weer werk te doen is. De patient wordt dan in de ambulance naast de praktijk geparkeerd, en gaat dan vaak door naar het ziekenhuis, en in serieuze gevallen naar Dunedin, op 3 uur rijden van hier (of een uur met de helikopter).
Ik ben inmiddels begonnen met zaalvoetbal, en heb op die manier al en boel mensen leren kennen. we spelen hier met 4 vrouwen en 1 man in ons team, en tot nu toe hebben we al 3 wedstrijden verloren. Ik moet er eerlijkheidshalve wel bij melden dat alle andere teams bestaan uit rugby-spelende jongens en mannen, die flink hard uithalen om de bal in een hoekje in het doel te schieten. Maar leuk is het wel.
Joost is nog aan het kiezen aan het meer dan ruime aanbod van vrijetijdsbesteding dat hier is. Roeien, kayaken, tennis, squash, en voor de avonduren zijn er verschillende diner-clubs, naaigroepjes, en er is zelfs een hobby-club die zich volledig heeft toegelegd op het versieren van taarten (die dan weer door een ander clubje gebakken zijn)!
We hebben in onze vrije tijd al lekker rondgekeken in de omgeving, de zee is niet al te ver weg, en de bergen ook niet. Olivier vindt het ook allemaal prima hier. 3 dagen per week gaat hij naar een kinderoppas iets buiten Alexandra. Het was wel schattig om te zien dat alle kindjes daar hadden geoefend op het uitspreken van zijn naam, dus niet op z'n Engels Oliver, maar echt de Olivier variant. Hij heeft er vaak het hoogste woord (ofwel het meeste geluid), en vermaakt zich prima. Er staat een stoeltje voor hem bij het haardvuur, en dus kunnen de ouders ook met een gerust hart naar het werk.
Hoewel er op de heuvels hierrond nog veel sneeuw ligt, en er nog gelanglaufd en geskied wordt, begint het voorjaar hier ook al. de bomen worden al groen, en de afgelopen 2 dagen was het ineens 22 graden. Je merkt trouwens wel dat je snel kunt verbranden in de zon, dus we hebben een 1 liter jerrycan met zonnebrandcreme aangeschaft!
over 2 weken komen onze spullen met de container. de boot was een beetje van koers door verschillende tropische stormen, maar nu komt hij de goede kant op. Eerst nog de inspectie van de douane om te zien of we niet teveel spullen binnensmokkelen (vishengels en tent zijn een probleem, dus die moet de inspectie even bekijken), en dan kunnen we weer lekker in ons eigen bed, en genieten van al de rest.
Nu, Olivier doet nog de groeten aan Lobbes,
tot de volgende,
Joost, Elvira en Olivier