Hallo allemaal,

Het is een heeeeel lange tijd sinds wij een verslag op internet gezet hebben en er is ook een heleboel gebeurd. De eerste maanden mochten we er ook niet over praten......

Zoals de meesten wel weten waren we met z'n allen voor het eerst vorig jaar juli naar Nederland op vakantie gegaan met de 3 kinderen. Een groot succes. Zelfs de vlucht ging goed en de kinderen gedroegen zich voorbeeldig gedurende de 36 uur durende vlucht. Een spannend avontuur in het vliegtuig: Ik was deluier van Kato aan het verschonen ophet toilet. Plotselingviel het vliegtuig naar beneden. Kato werd gewichtloosen bleef midden in de luchtvliegen, ik kon haar nognet bij haarenkel vastgrijpen. De seconden leken uren te duren. Toen het voorbij was werd er hevig op de deur geklopt, de stewardes was volledig in paniek(zat nog in haar stoel vastgegespst) en zei dat we onmiddelijk naaronze stoelen moesten gaan. Niks meer gebeurd (achteraf zei de stewardes dat ze nog nooitzoietshad meegemaakt; ik ook niet!!!)

In Nederland vloog de tijd voorbij. We reden van hot naar her en genoten met volle teugen. De eerste opmerkingen van Olivier in Nederland waren: waarom spreekt iedereen Nederlands? En waar zijn de bergen. Waarom rijden de auto's aan de verkeerde kant.

Het bezoek aan Antwerpen, Oliviers geboorteplaats was een succes. Met veel plezier een heel aantal mensen gezien. En bij deze wil ik nogmaals iedereen in Belgie en Nederland bedanken voor hun gastvrijheid: het was fantastisch.

We zijn met de kinderen ooknaar de efteling geweest, we hadden de kinderen al een heel aantal youtube filmpjes van te voren laten zien en sprookjes voorgelezen. Met Olivier in "Joris en de draak" achtbaan. Hij zei dat hij het leuk vond maar hij zat helemaal weggedoken in een hoekje!

En met Elise en Olivier in de grote schommelboot. Olivier wederom erg wit en helemaal ingekrompen. Elise daarentegen met haar handen omhoog te genieten!

Elise heeft net nog vaak over de reus waar we onderdoor met de boot gingen in"Fatamorgana"

En het sprookjesbos was natuurlijk een succes, zeker de sprekende boom.

Ikzelf met mijn broer waren nog in de nieuw attractie (Barron 1898) geweest maar die vond ik toch minder spectaculair dan verwacht (parachute springen is veel spannender :-))

De eerste keer dat we naar de Nederlandse supermarkt gingen, ging ik me helemaal te buiten. Wat een keus en wat een boel lekkere dingen, en het kost helemaal niks. De hele winkelwagen lag vol (een fractie van de prijs vergeleken met Nieuw Zeeland).

De files heb ik niet gemist, wat ben je snel "vertrouwd" met een file en weer met je vingers op het stuur aan het trommelen.

Wat is mij nog meer opgevallen: het weer natuurlijk, ahum, niet fantastisch. En de mensen, in het algemeen toch erg vriendelijk en open!

De terugrreis ging net zo goed als de heenreis.

Toen we terug op werk waren zei de practice manager dat ze verbaast was dat we nog uit Nederland terug waren gekomen, wat ik toen een heel rare opmerking vond. Ongeveer een maand later kwam zij in opdracht van de directie mij vertellen of ik mee wilde doen met het nieuwe wacht systeem, wat inhield dat een meer dan 2 keer zo groot gebied gecovered zou worden en dat je de wacht niet vanuit huis maar vanuit het locale ziekenhuis in clyde zou moeten doen. Dan wel 1 op 12 aangezien meer dokters in de groep zouden zitten. Ik had al meer dan 5 jaar 1 op 6 wacht gedaan (Elvira 1 op 12) wat betekende elke 4.5 dagen een wacht wat een grote impact had op ons leven. We probeerden met een collega er hard aan te werken dat de dokters in het ziekenhuis de wacht zouden overnemen gedurende de nacht. De nachten waren nooit erg druk (gemiddeld 2 patienten per week gedurende de nacht). Maar de telefoon heel de nacht naast je hoofd, je slaapt niet goed. En als je echt pech had moest je er 3 keer uit.

Dus het antwoord was makkelijk, we wilden niet mee doen met het nieuwe wachtsysteem.

Voor de nacht kreeg je ook nauwelijks betaald, een paar dollar per uur (ver onder het minimum loon). Met de nieuwe wacht kreeg je een stuk meer betaald, maar wij vonden onze levenskwaliteit belangrijker dan het geld.

Krijgen we een paar weken later een brief van de praktijk dat aangezien we niet meededen met het nieuwe wachtsysteem dat ons salaris omlaag zou gaan. Niet met de renumeratie van onze vroegere betaling maar vanuit het nieuwe systeem. Ons salaris ging er met 1/3 op achteruit! Ik vertelden hen dat je het oude system niet kon vergelijken met het nieuwe: veel groter gebied, nu als zelfstandige en niet in loondienst en gebaseerd vanuit het ziekenhuis en niet vanuit huis. En nu zou het1/12zijn en niet 1 op 6.

Hun antwoord was dat ik een nieuw contract voor mijn neus kreeg waar hun afspraken instonden (ze hadden in het nieuwe contact er ook uitgehaald dat we extra betaald zouden krijgen voor feestdagen en een dag in ruil ervoor zouden krijgen, iets wat we trouwens nooit gekregen hadden ondanks dat het in ons oude contract stond en we meerdere malen aangehaald hadden). Ik vertelde hen dat ik dat ik dat niet ging ondertekenen. Waarop de practice manager zei: je wordt gedwongen of het contract te onderteken of de wachten te doen.

Toen heb ik maar contact met een advocaat gezocht.

Maar goed dat ik dat gedaan had, want twee weken later kreeg ik een brief dat ze mijn salaris met terugwerkende kracht en unilateraal hadden aangepast. Ik kreeg de brief in december maar hij was gedateerd een maand ervoor!

Dus mijn volgende salaris was nauwelijks iets. Toen werd het helemaal mooi. De practice manager kwam naar mij toe en zei dat ze een verkeerde berekening gemaakt hadden. Ze hadden de terugberekening gemaakt tot8 novemberen niet tot1 november, dus er zou nog wat extra geld afgaan bij mijn volgende salaris.

Elvira zag de bui al hangen en had op vrijdag de 13de ontslag genomen (geen toeval dat het vrijdag de 13de was ;-))

Een van de artsen, die ook in de directie zat, werkte 1 middag per week of minder. Hij gaf ook les aan medisch studenten. Dit na een burn out een paar jaar geleden. Toen ik 2 jaar bij de praktijk werkte vroeg ik aan iemand, wie is die man die daar rondloopt. "Oh dat is een van de dokters"; toen ben ik mij maar gaan voorstellen....

Hij zei een paar jaar geden tegen mij: ik heb soms het gevoel als ik op de gang loop en jou zie dat ik je wil wurgen, heb jij dat soms ook? Ik zei nee (wat een vreemde snoeshaan)

Toen Elvira hem vorig jaar vertelde dat bepaalde werknemers niet tevreden waren wilde hij de namen hebben. Elvira zei dat ze die niet kon geven aangezien dit in vertrouwen aan haar was verteld. Hierop zei hij: ik ben je werkgever en ik bepaal wat er gebeurd en je vertelt mij die namen nu. Waarop Elvira nee zei. Hierop liep hij weg en Elvira zei tegen hem dat weglopen niet de beste oplossing in een discussie is. 1-0

Hij is ook nog naar een soort sekte geweest; land mark en wilde iedereen overtuigen om daar ook naar toe te gaan. Hij heeft zelfs de vorige praktijkmanager geforceerd om er naar toe te gaan anders zou ze ontslagen worden. Ze was gegaan en erna toch ontslagen. Net een soap.

Jullie begrijpen dat daar werken, zekerop het einde, erg onplezierig was. Ik heb uiteindelijk ook ontslag genomen. Maar ik had een restrained of trade van 3 maanden, na mijn 2 maanden ontslag periode. Dus ik vertelde alle patienten dat ik Alexandra niet zou verlaten en ik een restrained of trade van 3 maanden had; dit was door mijn advocaat geadviceerd om te zeggen.

Op in dag tussen mijn consultaties door komt de practice manager samen met de dokter die mijn baas was binnenstormen en zeggen: je schrijft nu op papier wat je tegen de patienten zegt. Ik vertelde ze dat ik dat niet ging doen en dat ik mijn advocaat ging bellen. Ze zeiden dat ik dat de advocaat niet mocht bellen. Toen heb ik haar toch gebeld met die 2 tegenover mij. De advocaat vroeg of ze mijn baas kon spreken. Deze weigerde met de opmerking dat ze mij niet extra kosten wilde geven door tijd te spenderen met de advocaat te spreken.

Het heeft maanden gekost dat mijn hart niet meer in mijn keel klopte als er op mijn deur geklopt werd.

Uiteindelijk zijn we naar mediatie gegaan. Het verhaal van mijn tegenpartij zat vol leugens, maar uiteindelijk heb ik het voor elkaar gekregen dat het salaris teruggedraaid werd (grootste deel ging naar de advocaat voor haar kosten) en het geld voor de vakantiedagen uitbetaald kreeg. En het meest belangrijke: mijn restrained werd opgeheven.

Soms moet je van het slechtste het beste maken.

We genieten ervan om in Alexandra te wonen. We hebben een mooi huis op een schitterend plekje, het is een perfecte plek voor kinderen om op te groeien, het weer is fantastisch. Het is er heel erg veilig en de mensen zijn erg aardig (bijna iedereen dan ;-))

Dus we hadden besloten om voor ons zelf te beginnen.

Initieel met z'n vieren. We hadden onze plannen aan een collega van een andere praktijk in Alexandra verteld die gelijk ontslag nam. En aan een arts die ook bij onze praktijk weggegaan was 5 jaar geleden (hij was diegene die ons naar Nieuw Zeeland gehaald had) en ook voor zichzelf begonnen was omdat hij niet met de mensen van onze praktijk kon samenwerken.

Jammergenoeg kon de andere arts niet goed samenwerken met de arts van onze vroegere praktijk. Daarom zijn we met hem en de persoon die voor hem werkt, voor ons zelf begonnen. Zijn bedrijf en nu het onze, als 2bedrijven onder 1 naam (H.O.E.D).

Het belangrijkste was om alle patienten te laten weten dat we voor ons zelf wilden beginnen. We wilden het posten van de brieveneerst door een professioneel bedrijf laten doen, maar zij posten niet bij brievenbussen waar op staat geen "junkmail" dus toen maar besloten om het zelf te doen. Eerst de drukkerij een paar duizend formulieren laten afdrukken. 1 envelop bevat: 4 enrollment formulieren, 1 uitleg over de enrollment forms; 1 brief dat we voor ons zelf gingen beginnen en 1 free post envelop. De drukkerij kon de papieren niet in de envelop doen. Maar kon de brieven wel vouwen. Toen hebben we avond na avond honderden enveloppen volgestopt. 1 keer 600 op een avond,om 5 uurbegonnen tot 1 uur 's nachts met behulp van de vrienden. Een hele ervaring. En dat te voet, rennend, met de fiets en met de auto alle duizenden enveloppen gepost.

We hadden vrienden die kwamen speciaal naar ons toe om te helpen om de brieven bij Clyde (ruim 1000 mensen) in de bus te doen. Zij hebben 4 kinderen en met hun hulp heel Clyde die dag gedaan. We zijn hun ook erg dankbaar.

Toen kwamen we erachter dat we ongeveer duizend brieven tekort kwamen. Dus alles zelf afgedrukt, gevouwen en op de bus gedaan. Wat een werk! Goed dat je maar 1 keer voor je zelf begint. Ik heb nog steeds de reflex als ik rondrij onbewust de brievenbussen te zoeken. Petje af voor postbodes, wat een baan, en dan zetten ze soms een brievenbus zo onhandig neer :-)

We hebben een heel leuk gebouw gevonden om vanuit te werken. Het is gemaakt van de stenen die overbleven van de oude brug meer dan 100 jaar geleden. Het was eerst een boarding house, toen een advocatenkantoor en nu zitten wij erin. Er moest niet heel veel gebeuren. Elvira heeft alle muren geverfd: petje af.

Er is een nieuwe invalide toilet ingezet en een extra deur in de behandelkamer voor de ambulance. Er is een receptie, aparte wachtkamer, een brede gang met 4 spreekkamers, een kamer voor "minor surgery", een behandelkamer, een kamer voor de verpleging, een administratiekamer, filing room en 2 toiletten. Boven een kamer voor de practice manager, administratie, voor de lunch en 2 toiletten.

Ideaal voor 4 artsen. Al moet ik niet te hard praten anders hoort Elvira mij.

En wat moet er veel gebeuren, dan heb ik het niet alleen over alle aankopen van materiaal (buro's, onderzoekstafels, verbandmateriaal.........) maar vooral om alle contracten te regelen. Dan bel je en dan zeggen ze dat het binnen 2 maanden klaar is. Waarop ik zeg: het moet in 2 weken klaar zijn. En het ene contract kan pas geregeld zijn als het andere contract afgerond is.

Het was dag in en dag uit hard werken, ook in de weekeinden maar het is gelukt en we openden op 1 Mei 2016.

In de eerste week kregen we honderden enrollment forms (inschrijfformulieren) terug, niet alleen van onze oude praktijk maar ook van de andere praktijken en nieuwe patienten. We zitten nu aan ongeveer 900 patienten en bijna elke dag komen er nieuwe bij. We hebben het reuze naar onze zin. Er heerst een erg goede sfeer, de patienten zijn erg tevreden en we gaan weer met plezier naar ons werk.

Voor verpleegsters en administratie personeel vroegen we aan de beste mensen van de oude praktijk of ze voor ons wilden werken: niet 1 heeft geweigerd. We hebben hier veel vrienden maar ook vijanden mee gemaakt. De oude praktijken zien ons niet zo graag. Aan de andere kant, zelfs het ambulance personeel en de apoteek vertelde mij dat ze erg blij waren met deze nieuwe wind en feliciteerden ons meerdere keren.

We hebben ondertussen nog wel een heel aantal locums gedaan en ik heel wat wachten in het ziekenhuis om ons zelf te financieren. Maar hopelijk hoeft dat niet meer in de nabije toekomst. We weten waar we het voor doen en het geeft ons veel voldoening.

Elvira is in Juli nog in Nederland geweest voor de trouwerij van haar broer. Ze had Elise en Olivier meegenomen. Ik bleef achter met Kato om de praktijk draaiend te houden.

De vlucht ging fantastisch, Ze hadden een overstap tijd van 18 uur in Shanghai maar ze hadden daar net een paar weken eerder Disneyland geopend. Ze hadden zich fantastisch vermaakt en 2x 8 uur geslapen. Olivier en Elise hebben veel nieuwe indrukken gehad en ze zijn nu oud genoeg om het misschien voor de rest van hun leven te onthouden.

Ik heb nog een kas met polystyrene ruitengekocht om tomaten en sla in te verbouwen (de oude was met een plastic zeil en door de zon in 1 seizoen volledig vergaan). Maar het moet nog helemaal in elkaar gezet worden: de deur is "al" af :-)

Ik was begonnen om de druivenplanten van onze wijngaard te snoeien maar uiteindelijk de kettingzaag gepakt (alleen de scheuten aan debovenkant afgezaagd hoor)

Deze winternog ochtend op het ijs gestaan met de kinderen bij de damvoor het weer ging dooien maar niet geschaatst. Het is de meest milde winter hier ooit geweest en de zomer komt er weer aan. Ik ga volgende maand weer de halve marathon lopen (elke lunchpauze ren ik nu 8km) en dan ga ik ook weer aande fiets wedstrijden door de bergen en rivieren meedoen.

Zo, het is weer lunchtijd hier in Cromwell waar ik vandaag een locum doe enwaar het helemaal niet druk is.Gelukkig heb ik hiergenoeg tijd om dit verslag te schrijven, wat al maanden in de planning zat maar ik geen tijd voor had. Nu maar even in de heuvels rennen.

Veel groeten van ons allemaal

Elvira, Joost, Olivier, Elise en Kato