Welkom in de zomer!

Vanuit Alexandra willen we jullie graag allemaal een heel gelukkig 2015 toewensen, en natuurlijk ook nog fijne kerstdagen.

Dit is alweer ons vijfde jaar in Nieuw-Zeeland, en we wonen nu al twee jaar in ons paradijsje boven op Thyme Hill. Zoals uit eerdere verslagen ook al bleek, bevalt het wonen en werken hier prima. We hebben een goede ‘lifestyle’zoals de Kiwi’s zeggen. Flink doorwerken overdag, lekkere middagpauze tussendoor om thuis even wat klusjes te doen, en woensdag hebben we allemaal samen vrij.

Aan het einde van de winter kreeg ik onverwacht de mountainbike bug die hier rondgaat, te pakken. Ineens fietste ik ook de bergen in, heuvels op en af, off road hier in Alexandra’s ‘Mountain Bike Heaven’. Als ik niet voor maart zodanig van mijn fiets kukel dat het ding niet meer rijdt, doe ik op de 7^e van die maand mee met de Motatapu Mountainbike Race, die gaat 47 km door de bergen van Queenstown, en ook door een aantal rivieren. Deze rit wordt één keer per jaar verreden (of door sommigen gerend) over de schapenfarm van Shania Twain.

Joost heeft een aantal weken geleden zijn eerste (en laatste?) halve marathon gerend. Een korte voorbereiding van 10 dagen, en het lukte hem in een prima tijd van 1u38min. Dat kan nog sneller denk ik….. En 3 weken geleden heeft hij heerlijk gefietst in de Gutbuster, dat is een mountainbikerace die 75 km door de bergen gaat, 25 rivieren, en 1700 m omhoog in totaal. Hij eindigde na 3u52min als 3^e in zijn leeftijdscategorie (en nr 149 van de 300), en dat vind ik toch een mooi resultaat. Als hij hier in Alexandra met een groep gaat fietsen, dan gaan hier die superfitte 65-plussers zo soepel de berg op, daar kunnen ze in Nederland nog een puntje aan zuigen (en ik ook trouwens).

Tja, wat hebben we verder nog te melden. De wijngaard gaat goed dit jaar, gesnoeid, bespoten met sulfur (biologisch middel tegen schimmels, stinkt wel en de geur gaat niet meer uit je kleding, tip), bemest en toen vroor het vorige maand ineens onverwacht. Daar hebben we een heel systeem voor om de jonge druifjes te beschermen, maar als je niet verwacht dat het gaat vriezen. Mwah, toch wel wat druiven kwijt, maar nog genoeg over. Gelukkig is onze wijngaard puur tijdverdrijf en plezier want financieel ga je er niet op vooruit, maar dat wisten we al toen we hier kwamen wonen.

Voor de rest zijn we ook goed ingeburgerd. We hebben naar goede Kiwi gewoonte een grondige hekel aan konijnen, want ze eten echt alles op en graven alles vol gaten. We hebben flink in de populatie hier op ons land huisgehouden, met een gevaarlijk goedje met magnesium, dat is duidelijk. Het is een stuk rustiger. Soms grap ik wel eens dat Joost eruit ziet als een Kiwi, want met een kort broekje, rubberlaarzen en gehoorbeschermers zag ik hem nooit toen we nog in Europa woonden. ’s Avonds op konijnen- en possumjacht met zijn geweer, in sluipgang door de wijngaard en achter de vijver, wij hebben geen spannende films meer nodig. Maar ja, voorlopig lukt dat toch niet nu Piratebay niet meer werkt. Op dat gebied is NZ echt wel traag. Er is 1 provider van betaalTV, en doordat dit zo’n klein landje is, zijn voor veel films de rechten te duur, en duurt het jarenlang voordat iets op TV komt. Maar, vanaf maart komt Netflix, maar ook dan is weer de vraag of zij wel moeite doen voor de rechten, want 4.5 miljoen mensen is natuurlijk niet veel. Misschien kunnen we ons bij Australië aansluiten, zoals dat met veel andere diensten ook gebeurt.

Het is de afgelopen weken echt lekker zomer geworden. Als t een beetje meezit dan ontbijten en lunchen we buiten op het terras, en na het werk rijden we met de auto ineens naar onze vijver (voor de irrigatie) en picknicken we daar, en doen we een zwemmetje. Dat is echt lekker, een kwartier na het werk in de vijver, en het warmst van de dag is hier meestal rond een uur of 6 ’s avonds dus dat komt goed uit. Het voordeel van zwemmen na het picknicken is ook dat de kinderen ineens schoon zijn, want die zien er na een dag op de kinderopvang uit alsof ze meededen aan een knoeiwedstrijd met nat zand. Olivier komt dagelijks thuis met verse groene asperges die hij bij de opvang plukt, en onderweg ziet hij ze regelmatig in het wild groeien. We hebben al van hem geleerd dat groene asperges ook prima te eten zijn als ze rauw zijn (misschien nog wel lekkerder).

Olivier gaat vanaf april naar school, we hadden keuze uit 3 scholen (best veel voor zo’n klein plaatsje). De school vindt het prima als hij ook nederlandstalige leesboeken meebrengt, en voor de rest ziet het er allemaal goed uit. Heel veel ruimte om te spelen, het zwembad en de ijsbaan zijn vlakbij, en je krijgt de indruk dat ze tussendoor af en toen ook nog aan een tafel wat leren. Geregeld wandelen in de bergen, fietsen op de railtrail, en een eigen groententuin, mij klinkt het als muziek in de oren. Het gaat hier anders dan toen ik jong was in Nederland. O ja, bij de kinderopvang van Olivier gaan de vierjarigen gerust aan de slag met lijmpistool, en hamer en spijkers zijn ook onderdeel van de dagelijkse knutselwerkzaamheden. Bij de lijmpistool staat er een bekertje water op tafel zegt Olivier, om je vinger in te stoppen als je de hete lijm erop knoeit…..

Kato vierde de afgelopen week al haar eerste verjaardag, dat is weer snel gegaan. Een stevig madammeke die wel laat horen dat ze er is. De drie kinderen hebben het naar de zin zo met elkaar. Elise is momenteel erg in de weer met kinderwagens, baby’s (die ook fictieve borstvoeding krijgen) en slabbetjes etc. uren is ze ermee bezig, wandelt op het grasveld en we moeten ook zeker stil proberen te zijn als de baby slaapt. Olivier en Elise babbelen hele verhalen samen in het Nederlands, zo dat mijn oren er soms van toeteren. Ze hebben een leuk speelhuisje in het gras, en daar verkopen ze elkaar ijsjes en al wat er verder nog in ze opkomt.

Kijk toch alweer een heel verhaal,

We zijn benieuwd hoe het met jullie gaat in, daar Down Under (de landkaart heeft hier Australie en Nieuw Zeeland centraal gepositioneerd, dus jullie hangen aan het randje)

Veel groeten,

Joost en Elvira