Dag iedereen,

Na een aantal vragen over ons welzijn na de aardbeving vorige week in Christchurch, werd het inderdaad wel weer eens tijd voor een berichtje.

Nee, we hebben er niets van gemerkt hier, de meeste mensen trouwens niet, maar als we hier op het nieuws de scheuren in de grond zien, en de staat van de gebouwen daar, dan zijn we blij dat we ver weg zaten. Supermarkten worden gesloten, oude gebouwen gesloopt, en van het relatief oude (en mooie) centrum van Christchurch blijft niet veel over. 't Schijnt trouwens dat Nieuw Zeeland elk jaar een enorme hoeveelheid aardbevingen heeft.

In ieder geval, we hadden helemaal niet door dat er een aardbeving geweest was, toen we vorig weekend in Queenstown waren. Een soort wintersportplaats is het, de mensen liepen er rond met ski's, de apres-ski werd luidruchtig gevierd, en nergens werd er over gepraat. Totdat we een berichtje kregen uit Nederland. Het nieuws uit de rest van de wereld komt trouwens ook slecht door hier. In de krant is er genoeg ruimte voor het lokale nieuws, dan minstens 5 pagina's sport (vooral rugby), en met een beetje geluk aan het einde nog een halve pagina wereldnieuws, meestal uit Australie.

We zijn inmiddels beiden aan het werk, en het bevalt prima. Doordat het ziekenhuis hier vlakbij niet veel mogelijkheden heeft, en de specialisten overladen zijn met werk, kun je zelf wat meer met je patient. Doorverwijzen heeft niet altijd zin, want buiten de spoedgevallen heeft het voor veel aandoeningen weinig zin om een half jaar later een echo te laten doen, of na 8 maanden bij de orthopeed te belanden. 1 keer per week hebben we hier wacht. Gewoon van huis uit. Het gaat allemaal gemoedelijk, maar als je vanuit het raam de ambulance ziet vertrekken vanaf de parkeerplaats (we wonen op een heuvel), dan weet je dat er zo weer werk te doen is. De patient wordt dan in de ambulance naast de praktijk geparkeerd, en gaat dan vaak door naar het ziekenhuis, en in serieuze gevallen naar Dunedin, op 3 uur rijden van hier (of een uur met de helikopter).

Ik ben inmiddels begonnen met zaalvoetbal, en heb op die manier al en boel mensen leren kennen. we spelen hier met 4 vrouwen en 1 man in ons team, en tot nu toe hebben we al 3 wedstrijden verloren. Ik moet er eerlijkheidshalve wel bij melden dat alle andere teams bestaan uit rugby-spelende jongens en mannen, die flink hard uithalen om de bal in een hoekje in het doel te schieten. Maar leuk is het wel.

Joost is nog aan het kiezen aan het meer dan ruime aanbod van vrijetijdsbesteding dat hier is. Roeien, kayaken, tennis, squash, en voor de avonduren zijn er verschillende diner-clubs, naaigroepjes, en er is zelfs een hobby-club die zich volledig heeft toegelegd op het versieren van taarten (die dan weer door een ander clubje gebakken zijn)!

We hebben in onze vrije tijd al lekker rondgekeken in de omgeving, de zee is niet al te ver weg, en de bergen ook niet. Olivier vindt het ook allemaal prima hier. 3 dagen per week gaat hij naar een kinderoppas iets buiten Alexandra. Het was wel schattig om te zien dat alle kindjes daar hadden geoefend op het uitspreken van zijn naam, dus niet op z'n Engels Oliver, maar echt de Olivier variant. Hij heeft er vaak het hoogste woord (ofwel het meeste geluid), en vermaakt zich prima. Er staat een stoeltje voor hem bij het haardvuur, en dus kunnen de ouders ook met een gerust hart naar het werk.

Hoewel er op de heuvels hierrond nog veel sneeuw ligt, en er nog gelanglaufd en geskied wordt, begint het voorjaar hier ook al. de bomen worden al groen, en de afgelopen 2 dagen was het ineens 22 graden. Je merkt trouwens wel dat je snel kunt verbranden in de zon, dus we hebben een 1 liter jerrycan met zonnebrandcreme aangeschaft!

over 2 weken komen onze spullen met de container. de boot was een beetje van koers door verschillende tropische stormen, maar nu komt hij de goede kant op. Eerst nog de inspectie van de douane om te zien of we niet teveel spullen binnensmokkelen (vishengels en tent zijn een probleem, dus die moet de inspectie even bekijken), en dan kunnen we weer lekker in ons eigen bed, en genieten van al de rest.

Nu, Olivier doet nog de groeten aan Lobbes,

tot de volgende,

Joost, Elvira en Olivier