dag allemaal,

je leest weleens in de krant, dat iemand zijn 'leven' te koop aanbiedt op eBay. Je kunt dan een volledig leven overnemen; huis, auto, baan, vrienden en ook de schulden horen erbij.

De schulden hebben we niet overgenomen, maar voor de rest zijn we sinds eind september in het leven van onze voortgangster Dr. Corrie gedoken. Ze is met familie terug vertrokken naar de USA, en ik doe haar werk nu. We wonen sindsdien in een leuk huis aan het randje van Alexandra, bij het begin van de dennenbossen die hier om het plaatsje liggen. De buren hebben allemaal vreselijk hun best gedaan om ons een warm welkom te heten, inclusief het eten dat werd gebracht, zodat we meer tijd hadden om uit te pakken, en het gras werd zelfs gemaaid.

We zijn dan ook terecht gekomen in een straat, waar 2 jaar geleden de prijs voor de best onderhouden tuinen van Alexandra gewonnen werd. Vorig jaar ging de prijs naar een andere straat, maar dit jaar wordt er weer hard gewerkt om de beker terug te krijgen.

Beiden hebben we veel plezier in ons werk; de mensen hier zijn erg vriendelijk en over het algemeen vrolijk ook. over het algemeen zien we hier wel een grotere hoeveelheid ernstige kwalen, en dat komt niet door het feit dat mensen hier ongezonder zijn, maar eerder doordat de specialisten 200 km verderop werken, en een meer dan volle agenda hebben. Ter illustratie; er is 1 hematoloog op het hele zuidereiland, en we doen het ook met maar 3 dermatologen. We zien wel een enorme hoeveelheid huidproblemen trouwens, met dank aan de krachtige zon hier. het werk is hier wel een grote uitdaging, omdat je lekker zelf je gang kan gaan op zoek naar de juiste diagnose en behandeling.

De werktijden zijn prettig te noemen, van 9 tot 12, en van 2 tot 5. 1 avond en nacht per week zijn we van dienst, maar over het algemeen worden we redelijk met rust gelaten. in de middagpauze is het bijna altijd mogelijk om in de tuin te eten, het weer is hier wel ideaal. Terwijl de regen in de rest van nieuw zeeland met bakken uit de lucht komt, schijnt hier de zon, echt een microklimaat. Op het landelijke radionieuws is het altijd weer leuk om te horen: 'Alexandra again has a very fine day today, I'd like to be there, 26 degrees and no rain', terwijl voor de rest de temperatuur niet boven de 18 graden komt.

Sinds deze week is ook eindelijk de volledige container met spullen uit Antwerpen uitgepakt, het kost een boel tijd zo als je werkt. Maar we hebben er een leuk plekje van gemaakt, echt een gezellig huis. En ook fijn om onze eigen meubels te hebben, want de meubelstijl hier is erg oubollig, en ook veel van hetzelfde als je allemaal naar dezelfde winkel gaat.

Olivier gaat met plezier naar de kinderopvang, hij heeft inmiddels ontdekt hoe hij zijn stembanden moet gebruiken, en ook met het eten weet hij wel raad. een lekkere knoeipartij maakt hij ervan, maar heeft plezier voor twee met een stuk broccoli, en ook kiwi is smakelijk.

in onze vrije tijd zijn we al gaan tennissen, en zelf ben ik met paardrijden begonnen. vlak buiten alexandra, door de rivieren, bergen en langs weilanden vol schapen. joost is deze week meegeweest, en had het ook naar zijn zin. Na die tijd stonden zijn benen wel een beetje in O-vorm, maar vandaag was er al niets meer van te zien. Mountainbiken heeft joost hier ook al geprobeerd, maar soms zijn de paadjes wel erg steil, en is het moeilijk om niet voorover van je fiets af te glijden! maar er is genoeg ruimte om jezelf bezig te houden hier.

afgelopen weekend zijn we naar de oostkust geweest, Dunedin. Onze collega heeft er een 'crib' ofwel vakantiehuisje aan het strand. op weg daar naartoe begon het al te regenen, en eigenlijk bleef het het hele weekend koud. 10 graden, terwijl het hier wel 25 was. we hebben wel veel plezier gehad in de stad daar, en ook op het schiereiland met reuzen albatrossen en mooie natuur wederom. hele berghellingen met brem stonden mooi geel in bloei. en ook hebben we lekker bij de houtkachel gezeten. dat is ook wel eens lekker.

morgen komt ons eerste bezoek; mijn moeder is onderweg hierheen, en zo kunnen we ook de logeerkamer inwijden. het is leuk om te laten zien hoe ons leven hier is, en ook hoe het er hier uitziet. en vanaf eind volgende week zullen we met een camper een tochtje maken over het zuidereiland. er is hier ook zoveel te zien en te doen, het past nooit in 1 vakantie!


Elvira is onderweg met haar moeder en Olivier. Kan ik nog mooi een paar dingetjes erbij zetten voordat ik het verslag op internet zet. We hebben het inderdaad goed naar onze zin. Het leuke is dat de meeste patienten aan ons vragen of we het naar onze zin hebben. Meer dan eens vertellen de patienten dat ze eerder op een andere plek in Nieuw Zeeland woonden (vaak in de grootste stad Auckland op het noordereiland met meer dan 1 miljoen inwoners en ze hebben daar zelfs files, en echte stoplichten. Zo landelijk is het hier dat ik die dingen helemaal vergeten ben). De mensen die hier naar toe verhuisd zijn vinden het hier zo prettig omdat de mensen aardiger zijn en het weer veel mooier is en minder criminaliteit. Op het noordereiland wonen relatief veel meer Maori's (de oorspronkelijke inwoners) met hoge werkloosheid, dus relatief veel alcoholgebruik en criminaliteit tot gevolg. Al ben ik bang dat het nog een heel stuk minder gaat zijn dan in de Nederlandse grote steden. Hier zijn we niet meer gewend onze auto op slot te doen of zelf ons huis als we weggaan en mijn fiets heeft niet eens een slot. Al valt het wel op dat er (vooral in de plaatsjes rond Alexandra) veel hangjongeren zijn, scheuren rond in oude auto's, drinken flink en ook drugsgebruik, waarschijnlijk omdat ze in die dorpen niets te doen hebben. (tijdens het blossemfestival kwamen ze naar alexandra maar dan heerst er hier een alcoholverbod). Veel criminele patienten hebben we niet, al heb ik er2 met een enkelband. Lijmsnuiven doen ze blijkbaar ook hier. En ik had laatst een oma met kleinkind waarbij de oma 34 was en de 'moeder' van 17 met een kater op bed lag. Ook relatief veel mensen met een depressie, waarschijnlijk omdat er hier relatief weinig werk is (vooral fruitteelt en een paar winkels en..... schapen natuurlijk), daardoor ook vaak financiele problemen. En in de relatief koude lange winter hier in centraal otago vervelen de mensen zich hier.
Dus ja, je komt vanalles tegen. Maar de algemene mentaliteit is erg positief. Mensen zijn vrolijk en vriendelijk en in het weekend blijft niemand thuis en trekken ze er lekker op uit.
Bijvoorbeeld om te gaan vissen. Nooit zoveel mensen om mij heen gezien die ook van vissen houden. Iedereen zegt dat je hier heel makkelijk forel vangt. Dus dan zal het wel aan mij liggen. sta je daar in het koude water te wachten en wachten, behalve een fikse verkoudheid niks gevangen. Dat ik niet helemaal waar. Ik heb 1 keer gevist in de 'Poolburn' een stuwmeertje in het hoogland en met een blinkertje een forel van 65 cm (2,5 kg) gevangen, iedereen kwam kijken, dus dat was geen slechte vangst denk ik. En heel erg lekker. Je hebt hier regenboogforel en bruine forel. Dit was een bruine forel; is hetzelfde denk ik als een zalmforel met mooi rood vlees. De forellen kunnen hier tot wel een meter groot worden. Alles is hier groter. (laatst zaten we onder een boom; bleek het een hulst te zijn)
Nu moet ik mij maar 11 dagen vermaken omdat elvira dus met haar moeder en Olivier op stap zijn, maar dat gaat wel lukken: vanavond tenissen, morgen (zaterdag) wacht en zondag tenissen en vissen natuurlijk (diepvries moet vol als ze terug zijn ;-))

Heel veel groeten en erg bedankt voor al jullie reacties op de vorige verslagen, erg leuk om te weten dat wij niet vergeten zijn aan de andere kant van de aardbol!

PS moet ik even kwijt, ik schrijf deze tekst nu op mijn werk en hoor ik daar op straat zo maar een doedelzak langskomen! Je blijft je verbazen.