Hallo allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden dat we ons laatste verslag op internet gezet hebben. We zijn nu in de laatste week van onze 4 weken vakantie en hebben dus genoeg meegemaakt voor een nieuw verslag.

Op ons werk gaat alles goed. Tenminste, er is enige onrust ontstaan. De dokter die ons aangenomen heeft, heeft ruzie met de andere dokter bij ons in de praktijk. Het sluimert blijkbaar al jaren, maar nu we gaan verhuizen naar een andere praktijk en er gepraat moet worden en contracten getekend moeten worden, is de bom gebarsten. Hij gaat voor zichzelf beginnen. En in Nieuw Zeeland mag je blijkbaar reclame maken, want er stond een grote advertentie in de krant dat je bij hem moest komen omdat hij de beste zorg biedt. Een week later gelijk een advertentie van de andere dokter dat de patiënten zeker niet verplicht zijn bij de praktijk weg te gaan en dat er nu 2 nieuwe heel goede dokters in de praktijk werken voor langere tijd (wij dus ;-)).

Aangezien wij in dienst van de praktijk zijn, moeten we voorlopig bij de ene dokter blijven tot in augustus en dan kijken we wel (waar de meeste patiënten naar toe gegaan zijn). Gelukkig hebben we een goede relatie met beiden en proberen we er zo min mogelijk tussen in te zitten.

Verder gaat alles zijn normale gangetje. Olivier doet het goed, al heeft hij wel al een aantal keer een oorontsteking gehad (waarschijnlijk door de kinderopvang waar hij het wel erg naar zijn zin heeft). En één keer flink ziek met urticaria, door allergie of virus. Maar daar is hij helemaal weer overheen, nog steeds volslank en ontzetten vrolijk. Hij lacht naar iedereen, is gek op honden en (was) flink bang voor lammetjes (jammer want daar heb je er hier veel van). Hij kruipt nog niet maar houdt ervan om op zijn benen te staan met een beetje hulp.

Op de woensdag avond ben ik een paar keer meegegaan met een groepje mountainbikers. Ik kon kiezen, het jonge groepje of het groepje met vnl 50 plussers. Ik wilde rustig van start gaan en ging met de bejaarden mee (ik vertelde dit op mijn werk en kreeg natuurlijk meteen de wind van voren omdat de arts aan wie ik het vertelde 60+ is, gelukkig werk ik niet ontslagen). Wat viel dat tegen, een helling zo steil omhoog dat ik dacht ik dat achterover zou vallen en moest afstappen, en de meesten fietsten zonder problemen omhoog. Dus met mountainbiken hoor ik bij de bejaarden.

In het weekend ga ik soms tennissen, ook een aantal bejaarden doen mee, eentje van 73, je hoort zijn knieën kraken, maar hij slaat mij er uit. Tja ze hebben hier pas bejaardenhuizen nodig bij 100 plussers denk ik. Laatst nog had ik een patiënt die met zijn dochter komt binnengewandeld: 97 jaar oud en fit als een hoentje. Je doet hier dan ook zelden huisbezoeken, als je er 1 per maand doet is het veel.

Toen we onze vakantie wilden aanvragen waren ze niet blij dat we 1 keer een maand weg wilden en ze dan opeens 2 dokters missen. Maar ja, ze proberen ons ook een beetje te vriend te houden anders lopen we straks over naar de andere dokter. We hoorden pas 2 weken van te voren dat het ging lukken omdat ze toen pas een vervanger gevonden hadden. Gelukkig hadden we niet veel te regelen, alleen nog een tent waar in theorie 14 mensen in kunnen slapen, zodat we een beetje de ruimte hebben als we kamperen, en een groot luchtbed hadden we al. Lekker zo'n grote auto. Al mopperde elvira we dat ik veel te veel ingepakt had (en een beetje terecht) al weet je nooit wat je onderweg nodig hebt (niet veel dus en zeker niet met al die winkels hier).

Als eerste zijn we naar Geraldine gegaan. Een schitterend bosrijk gebied waar we zalig gewandeld hebben met Olivier achterin de rugzak. Hij genoot er minstens zo veel van. Sliep erin minder dan we dachten en kraaide vaak van plezier, zeker toen hij het slangetje van de waterzak ontdekt had. Het zag eruit of hij op een doedelzak was aan het blazen met bolle wangen. En als hij genoeg gedronken had, dan stopte hij niet met drinken, nee; dan liet hij het water zo uit zijn mond in mijn nek lopen, mmmm.

Erna gingen wij naar Kaikoura. Ideale reisdag want de regen kwam met bakken uit de lucht.

Wij gingen daar een drie daagse wandeling doen op privé grond aan de oostkust. De eerste dag een groot deel langs het zwarte strand. De dagen erna afwisselend door de bossen en weiden vol met schapen. Eén keer nog flink gelachen, een schaap had ons niet zien aankomen, dan zien ze je plots, zetten het onder luid geblaat op een lopen zonder te kijken waar de naar toe gaan, zo tegen het hek. Ik heb een schaap zelden zo schaapachtig zien kijken.

De accommodatie hadden we geheel voor ons zelf (riant met meerdere slaapkamers, keuken en badkamer. Onderweg was er altijd halverwege een hutje waar je kon lunchen en een gasstelletje stond als je thee wilden zetten. En de bagage werd voor ons vervoerd (ook een koelbox waarin we lekker een koud biertje in hadden voor als we aankwamen.

Erna zijn we naar het stadje Kaikoura zelf gereden. Ik moest en zou natuurlijk zeevissen. Elvira en Olivier gingen ook mee op de boot. Vanuit de boot had je een schitterend uitzicht op de bergen die vanuit de kust omhoog reizen. En om ons heel vlogen albatrossen; indrukwekkend. Het vissen was leuk maar stelde niet veel voor. Het liet drie haken en lood 100 meter zakken, gelijk begon de hengel te bewegen als je de bodem raakte. Dus je haalde meteen op en er zaten vaak 3 vissen aan. Meestal zeebaars (Perch) maar ook regelmatig kabeljauw (Blue cod).

Voordat we gingen vissen haalden ze uit de zee kooien die vol zaten met kreeft. En aangezien de kapitein aas voor het vissen was vergeten, moesten we het met kreeft stellen (en dat wil wel!). Elvira had het niet erg naar haar zin en zat groen naast mij (niet omdat ik aan het vissen was maar om de ontzettende deining (en volgens de kapitein was het een zeer rustige dag....).

Als beloning mochten we de vangst houden, ik had meer dan 30 vissen gevangen dus niet alles meegenomen, maar uiteindelijk toch 3 kg baars en ruim een kilo kabeljauw. Hij vroeg of we ook een kreeft wilden hebben. Toen ik zei dat ik er nog nooit een gegeten had, kregen we er 4 mee!!!

Erna hebben we drie dagen gekampeerd in White's Bay, een doc camping (een natuurcamping van de overheid, vaak afgelegen zonder veel voorzieningen, maar meestal wel erg mooi).

En toen vanuit Picton (vanwaar de veerboot naar Wellington op het noordereiland gaat, en..... waar je een Nederlandse bakker hebt) de Queen Charlotte track gelopen. 71 km verdeeld over 5 dagen wandelen en je kan er alleen met een boot komen. De eerste dagen hebben we het rustig aan gedaan en dag 4 en 5 ruim 20 km op een dag. De bagage werd elke keer per boot naar de volgende bestemming vervoerd, de het 'enige' was Olivier op mijn rug (alles bij elkaar toch zo'n 15 kg). De wandeling gaat door de Malborough Sounds, het zijn allemaal landtongetjes die de zee in gaan, hemelsbreed 40 km en een werkelijke afstand van ongeveer 300 km! Een schitterende wandeling met mooie uitzichten over de zee. Zelfs nog een frisse duik in zee durven wagen toen het meer dan 30 graden die dag was. Het was dezelfde dag dat de aardbeving in Christchurch gebeuren. Wijzelf hebben er niks van gemerkt. Maar veel mensen van Christchurch zijn onmiddellijk terug naar huis gegaan om te kijken of hun huis er nog wel stond. Eén op de drie huizen is niet meer bewoonbaar, verschrikkelijk voor hen.

Wij sliepen die avond in Noeline's homestead. Zij noemde zichzelf de 'Universal grandma', en zij bleek jarig te zijn op het moment dat we bij haar waren, ze was 80 geworden en we kregen een omhelzing toen we vertrokken. Jammergenoeg kwam de regen toen met bakken uit de lucht en zijn Olivier en Elvira verstandig met de boot naar de volgende bestemming gegaan. Ik zelf moest natuurlijk te voet. Er stond nog een bordje onderweg dat je het noordereiland kon zien en dat je 100 km ver kon kijken (ik vraag bij af wie die k bij km erbij heeft gezet). Geen mooie uitzichten dus maar wel genoten en in een recordtijd op de volgende bestemming aangekomen om natuurlijk snel bij Olivier en Elvira te zijn (23 km in minder dan 4 uur).

Na deze erg mooie wandeling zijn we naar Nelson gegaan, een echt mooi stadje, veel kunstenaars en de meeste zonuren van heel nieuw zeeland. De supermarkt daar maar weer eens geplunderd en nu zijn we in Golden Bay. Helemaal in het Noordoosten van het Zuidereiland, het ligt 100km noorderlijker dan Wellington en ruim 900 km van Alexandra.

Hier heel lekker ontspannen: aan het strand gezeten en zelfs gezwommen, het zeewater was hier niet al te koud (warmer dan de Noordzee), gevist, gewandeld en in een blokart (en wagentje met surfzeil waarmee je over het strand kan scheuren; maar 1 keer omgevallen). 's Avond ging ik dan meestal vissen, een korte weergave om het gevoel een beetje te kunnen delen. Het is donker en eb, ik laat de camping met krekelgeluiden achter mij en loop een heel stuk met hoofdlampje over het strand. En plastic zak met lekker stinkende inktvis in de zak van mijn zwembroek stap ik de zee in. De zee wordt maar heel geleidelijk diep, maar als je meer dan 100 meter in zee staat en het water reikt niet verder dan je knieën, is dat toch een heel aparte en ook spannende ervaring. Er is bijna geen wind en de zee is spiegelglad met bijna geen golven. Dan loop ik langzaam verder, met het gevoel elk ogenblik door de zee verzwolgen te worden. Dan gooi ik de hengel uit. En wacht af. Ondertussen kijk ik naar de indrukwekkende sterrenhemel waarbij de melkweg zichtbaar is als een grote witte band. En dan wordt de hengel bijna uit mijn handen gerukt. Gelijk wakker ben je dan.

Op de eerste avond een kleine Snapper gevangen, de dagen erna niks meer, maar wel een boel sterren geteld.

Morgen gaat we naar de Arthur‘s pass, de hoogste doorgaande weg in Nieuw Zeeland, je schijnt er mooi te kunnen wandelen, hopelijk is het daar niet al te koud. We kunnen ook nog naar de Westkust maar zien een beetje tegen de zandvliegjes op. Tot nu toe daar al in beperkte mate in contact gekomen en wat kunnen ze gemeen bijten. En bij de Westkust heb je wolken van die krengetjes.

En dan zit de maand vakantie er weer op en gaan we veel minder beleven. Terwijl ik dit nu schrijf loopt er een egeltje om mij heen. Op een andere camping snuffelde er zelfs een aan mijn voet. Ook zie je 's avonds soms een possum, een knaagdier, zo groot als een grote kat en een grote plaag hier omdat ze geen natuurlijke vijanden hebben (de kiwi is er bijna door uitgestorven omdat ze hun eieren op eten). Je hebt hier zelfs het beroep possumjagers. En dan ook steeds meer jassen van possumbont. Ook zie je veel vogels, het leukste vogeltje is de fantail, die van zijn staart een waaier maakt en ze zijn heel tam. Eentje kwam zelfs op mijn hand zitten, maar niet nog een keer voor de foto.

Heel veel groeten uit Nieuw Zeeland

Elvira, Joost en Olivier.

PS.

Het internet bleek zo traag op de camping te zijn dat het te lang duurde om de foto's op te loaden en heb ik ook maar met het verslag gewacht, tot we thuis waren. Kan ik mooi het einde van onze reis vertellen.

Ik was nog vergeten te vertellen dat we in de Golden Bay naar een zalmfarm waren gegaan. Nederlanders waren de eigenaar. We waren bang dat we de enige zouden zijn, maar niets bleek minder waar. Vol toeristen. Ze hadden ook een goede formule, je zalm vangen kost niets maar als je hem ving dan moest je hem ook kopen. Geen goede formule voor mij, want ik vond het zo leuk dat ik er drie gevangen heb! Van een kleine 2 kg per stuk. Dan werden ze ook nog tegen een kleine meerprijs gerookt en vacuum verpakt, en ze zijn erg lekker! Naast ons stond een Italiaans gezin te vissen met ze allen, grote hilariteit toen opa een zalm ving en in paniek niet wist wat hij moest doen, en de hele familie er omheen te zwaaien en roepen; echt Italiaans.

De eigenaars van de zalmfarm hadden de farm 6 jaar geleden gekocht en toen pas de visa geregeld. Ze dachten dat het geen probleem zou opleveren omdat ze kiwi's (locale nieuw zeelanders) in dienst zouden nemen, de hele procedure heeft 4 jaar geduurd; zijn wij nog snel met een jaar).

We zouden dus na de golden bay naar de Arthurs pass gaan, maar het regende zo onderweg en was al vrij koud dat we toch naar de West kust zijn gegaan; dat ligt tenminste op zee niveau. Die avond kwam de regen nog steeds met bakken uit de lucht en hebben de laatste 2 persoonkamer bij een backpacker kunnen krijgen. De dag erna regende het nog steeds (ook typisch voor de West kust) en zijn we naar de Gletsjers gereden; Fox Glacier. De enige plek ter wereld waarbij de gletsjer praktisch in zee eindigt (en hij groeit ook nog steeds).

Het weer was overdag goed en een mooi uitzicht op de gletsjer gehad. 's Nachts regende het en was het flink koud. Vrijdag regende het ook overdag en zijn we een dag eerder dan gepland naar huis gereden, erg speciaal, na 35O km zit je in plaats van aan de zee met regenwoud en gletsjers in het droge Alexandra met het 'woenstijn'klimaat waar natuurlijk de zon scheen en de temperatuur het dubbele was. Het plezier was maar van korte duur, de volgende dag (vandaag) hagelde en regende het, 13 graden met een gure zuidelijke wind van Antartica; de herfst komt eraan. Wat wel fijn thuiskomen was dat de buren het gras gemaaid hadden.

Maandag weer werken, nog even moed voor verzamelen, maar als we dan terug denken aan onze vakantie waarbij we gekampeerd met kreeft hebben, blijft de batterij voorlopig nog wel even opgeladen.