Ons bezoek aan Nederland

Hallo allemaal,

Nu ga ik proberen om iets vaker een verslag te maken. Al is het altijd moeilijk om er tijd voor te vinden. Nu zit ik in het vliegtuig van sydney naar Queenstown en heb ik er tijd voor! Het laatste verslag was net voordat we dit jaar naar Nederland op vakantie gingen en er is natuurlijk heel veel gebeurd in die paar maanden tot nu. We konden niet samen 6 weken weg zijn van het werk. Dus Elvira vertrok als eerste samen met de kinderen. De vlucht ging perfect. In die twee weken hebben ze veel familie bezocht en de toerist uitgehangen ;-). Ook zijn de kinderen een dagje naar een Nederlandse school geweest (dezelfde basisschool waar Elvira naar toe ging) en het was zeer geslaagd. Ze waren natuurlijk erg interessant voor de Nederlandse kinderen die bi linguale kindjes van ons. Ik ondertussen "het ford " bewaken en in het weekeinde in wanaka skiën. We hadden een locum (vervangende huisarts) voor 2 weken. Dus ik naar Nederland naar de rest. Wat relaxed, alleen vliegen. En ik had alleen handbagage (en 3 lege tassen die ik lekker ik Nederland ging volstoppen!!!).

Het weer in Nederland was echt fabelachtig. Elke dag 25-30 graden. Ik heb zo'n zomer nog nooit meegemaakt. Eerst erg gezellig op de camping met mijn vader, Thea en het gezin van mijn broer. Meer glamping dan camping met keuken en bed in de tent. Het leuke was dat zijn vriendin Jannie hoogzwanger was en dat wij een week later op kraambezoek konden voor Feline. Goede timing!

We zijn ook nog bij de oma van Elvira "Beppe" geweest, die 90 is en zo kwiek als een hoentje. En bij Wim en Jolanda en hun kinderen, erg geslaagd.

Een dagje naar Giethoorn geweest, echt de toerist uitgehangen.

Toen heel spannend de kinderen (Olivier en Elise) voor een week naar pony kamp gebracht. Ging helemaal perfect. Ze werden lekker verwend door de 7 andere 13 jaar oude meiden op het kamp. En Olivier was erg blij met zijn nagellak. En beiden kunnen ze nu goed paardrijden. Elvira en ik gingen 3 daagjes naar Duitsland en Kado bij de schoonouders. Echt vakantie. Erna een afscheidsfeestje in Lattrop wat echt geslaagd was, bedankt iedereen om langs te komen. Toen vloog Elvira in haar eentje terug naar nieuw Zeeland om onze praktijk draaiende te houden. De patiënten waren blij dat ze terug was en vroegen allemaal hoe de vakantie was. Je kan daar niets geheim houden en iedereen is erg vriendelijk.

De 2 weken in mijn eentje met kinderen vlogen voorbij, naar julianatoren, pretpark naarden en als klap op de vuurpijl de Efteling, wat de kinderen helemaal fantastisch vinden, vooral Joris en de draak en droomvlucht, we moesten overal 2 keer in en de treinreis was ook een succes. Ik zag er een klein beetje tegenop, in mijn eentje met 3 kinderen naar de Efteling maar het ging fantastisch!

Nog een hele leuke tocht met de kinderen en mijn broer en op de grachten van Amsterdam gemaakt.

Toen de terugvlucht. Ik had een probleem. Ik had veel te veel gekocht en het paste niet in tassen. Na heel veel passen en meten toch gelukt. Aangezien ik het maximum voor gewicht had benut voor mij en drie kinderen hadden we bij elkaar, schrik niet....... 120 kg!!!! Hoe moest ik dat nou tillen?! Eerst met de trein van Apeldoorn naar Schiphol. Gelukkig rechtstreeks anders ging het niet. Op het perron van Schiphol stond er dat de trolley die niet op het perron mocht. Ehhh 120 kg, ik dus een trolley over het hek getild naar het perron. Ik weet niet hoe, maar we zijn bij het vliegtuig aangekomen. We moesten overstappen bij Shanghai. Noooooooit meer. Eerst moet je je bagage ophalen. Gaat niet rechtstreeks zoals in Dubai. Bij de paspoort controle stonden 5 mensen voor mij (30 achter mij) en dat duurde 45 minuten!!! En dan moest je je vinger afdruk ook nog geven. Naast de beambte stond een kastje voor feedback:????. Ik wist wel welke ik in wilde drukken, maar durf je dat in China, ik niet (ik wilde mijn vliegtuig niet missen?). Erna moest de bagage weer door de Xray machine. En ze haalden een spuitbus eruit omdat er een plaatje op stond met een kruis (je mag het niet drinken...), die mocht dus niet mee, ik zei maar niet dat er nog zo'n spuitbus in de tas zat. Erna moest ik 20 minuten door het vliegveld lopen om bij de terminal aan de andere kant te komen. Dat gaat niet met 3 kleine kinderen en vier trolleys. Dus ik om hulp vragen aan de Chinezen die daar werken. Ik weet niet of ze het niet kunnen of willen begrijpen maar helpen ho maar. Gelukkig ontstond er door het lange wachten broederschap met de andere passagiers die onze bagage op die van hun verdeelden.

Volgende overstap: Auckland. Er kwamen 13 vluchten tegelijk aan. Gigantische rijen voor de biosecurity. We hadden maar 90 minuten overstaptijd. Even met het personeel gepraat en we mochten voor in de rij staan (samen met de mensen die mij eerder geholpen hadden, die ik nu kon helpen). Aangezien de kinderen paard gereden hadden dacht ik dat best in de rij van contaminatie kon gaan staan. De rij was veel korter en we moesten er staan als er contact met paarden of grond was geweest. Erg domme beslissing. Er stonden maar een paar mensen voor mij en die stonden er nog na 45 minuten. Ik zat mijzelf op te eten, ik ga het vliegtuig missen en de taxi in queenstown vanuit alexandra (patient van mij ;-)) staat er voor niks.

Ik kon maar 1 paar laarzen vinden. Maar wat niet weet wat niet deert. Toen was het nog 15 min lopen naar domestic. Halverwege was ik heel snel naar de balie gerend en gezegd dat ik er over 5 min zou zijn met mijn kinderen en of ze zouden kunnen wachten. Geen probleem zeiden ze. Na veel geploeter en de trolleys van de kinderen regelmatig terug op het pad te zetten als ze eraf reden met al de tassen, kwam ik binnen 5 minuten bij de balie aan. Vlucht dicht!!!! Sta je daar in het zweet met 3 lieve kinderen naast je, die zich echt voorbeeldig hadden gedragen. Een beetje troost was dat de 2 andere Nederlanders daar ook sip erbij stonden aangezien zij ook hun vlucht gemist hadden. Gelukkig kon de taxi omgeboekt worden en zijn we die dag toch nog aangekomen!

Na al het uitpakken zit je weer snel in de routine. Ik deed nog mee met de 10 km run van Clyde naar Alexandra (42 min) waarbij Olivier de laatste 50m mee rende wat resulteerde in een schitterende foto. 2 maanden later deed ik mee met de Cromwell halve marathon. Die ik in het verleden al een paar keer gedaan had. Maar dit keer had ik geen tijd om te oefenen. En niet meer dan 7km per keer gerend. De eerste 10 km rende ik achter iemand die net iets sneller rende maar er was een flinke tegenwind dus ik bleef er dicht achter. Ik dronk goed onderweg. Bij 17km had ik er wel genoeg van en de laatste 2 km kan ik mij niet goed meer herinneren. Ik kwam half verward de finish over en kon niet meer op mijn benen staan. bloeddruk 70/30 en nadat ik drinken kreeg: overgeven. Dat leek verdacht veel op een heat stroke. Toen locale ambulance officier zag wie ik was kreeg hij bijna de slappe lach: "ha, het is Dr Joost!!" Ik vond het minder grappig. Elvira reed mij naar huis en een paar uur later was ik een stuk beter. Dit wil ik niet nog eens meemaken!

Wij zijn nu net terug uit Sydney waar Elvira en ik nu voor een lang weekeinde zijn geweest. De ouders van Elvira hebben namelijk een huisje in Alexandra gekocht. En die genieten nu van een continue zomer! 6 maanden Nederland en 6 maanden Nieuw Zeeland. Nu konden Elvira en ik voor het eerst samen weg. We gingen naar een workshop over het verwijderen van huidtumoren. Zeer intensieve 2 dagen en erg nuttig. We kwamen 1 dag eerder aan een gingen een dag later weg. Lekker gewandeld in de Blue Mountains in de grand canyon en langs de zee. Ook leuke restaurantjes en barretjes in Sydney bezocht. We hadden er geen idee van dat Sydney zo'n oude stad is. De eerste huizen zijn van 1788 en nu wonen er bijna 5 miljoen mensen. Een bepaalde bar was erg mooi en leek een beetje op de pelgrom in Antwerpen al liep hier een dikke rat rond tot grote verbazing van de mensen die er zaten. De rat trok zich er niks van aan en liep rustig van buiten naar binnen.

Deze ochtend was het nog spannend. We moesten vroeg op om het vliegtuig te halen. De verhuurmaatschappij had gezegd dat er een tankstation vlak bij het vliegveld was. Maar we hadden er helemaal geen gezien op weg naar het vliegveld. Elvira ging de bagage inchecken en ik ging tanken. Eerst zegt de gps links aanhouden. Kom ik in de file en de gps zegt dan: keer nu om. Dat duurde dus even. Eindelijk getankt. Dan zegt de gps: nu de M5 op links af, staat er een groot bord met M5 met een pijl naar links. Ik weet niet waarom, maar ik had er een slecht gevoel bij. Dat gevoel werd veel slechter toen ik de autosnelweg op kwam, de tunnel inreed in de file. De gps zei:keer om....... En de gps tijd veranderde van 8.15 naar 8.45. We moesten boarden om 9.05. Er waren eerder in die tunnel geweest, toen zei ik nog tegen Elvira: wat een lange tunnel he ;-). Hij was heeel lang. Ik weet niet hoe het gelukt het is maar ik was de laatste persoon die het vliegtuig inging. Er waren tenminste geen rijen meer voor de boarding. Inmiddels zit ik lekker thuis op de bank om het laatste van het verslag te schrijven. En dan hoop ik dat ik het een paar dagen op het internet heb. Veel groeten uit Nieuw Zeeland,

Elvira, Olivier, Elise, Kato en Joost

Ps. Een paar dagen is een paar weken geworden ;-)

Ons eigen bedrijf

Hallo Allemaal,

Het is weer veel te lang geleden dat we een verslag geschreven hebben. Met de smoes dat we het te druk hebben. 3 kindjes, een eigen bedrijf, een wijngaard en een lifestyle property.

Ach ja, beter laat dan nooit ;-). En wat hebben we allemaal meegemaakt. Eerst de 3 kindjes. Naast Olivier die volgende week 8 wordt, gaat Elise (nu net 6) ook al weer een jaar naar school. Ik denk dat ze school wel leuk vinden maar (gelukkig?) vinden ze thuis zijn nog steeds leuker. Kato is nu 4 en gaat volgend jaar naar school.

Ons eigen bedrijfje gaat goed, het begint nu echt een beetje druk te worden en lezen vaak positieve recenties op facebook wat leuk om te zien is. We hebben nu bijna 1400 patienten. En dat sinds 2-5-2016 toen we met 0 begonnen. We zijn hier best tevreden mee.

En we hebben nog steeds onze (2 hectare) wijngaard met pinot gris. Dit jaar hebben we gelukkig voor het eerst iemand gevonden die het onderhoudt. Dat betekent dat bijna al het werk door hun gebeurd zoals snoeien, sprayen, netten erop tegen de vogels en natuurlijk oogsten. En zij krijgen dan alle druiven. We hopen dat we een paar flesjes wijn ervan krijgen al heb ik dat nog niet durven vragen. Ik ben al lang blij dat ik niet hoef te snoeien. Al die uren met een hoofdlampje ‘s avonds de vorige winter dagelijks 1-2 rijen proberen te snoeien; leuk om ooit eens gedaan te hebben. Nu maar hopen dat ze het blijven doen. We hebben blijkbaar wel een lage prioriteit; de netten gingen er pas vrij laat op tot grote vreugde van een boel vogels. En een aantal netten zijn er een beetje vanaf gewaaid. We zullen zien wat er gebeurd. De oogst zou elk moment moeten beginnen.

En er is genoeg werk rond in in het huis om ons niet te vervelen. Zoals rondscheuren op onze ride on mower. Elvira doet dit meestal. Een paar maanden geleden was Elvira met de kinderen weg en ik dacht ‘s avonds: ik ga lekker even het grasmaaien. Het was al een beetje donker maar er zitten lichten op de zitgrasmaaier. Zie ik daar opeens een lichtflits. Ik hoorde niks, maar had dan ook oorbeschermers op. Ik dacht nog, een steen kan wel een vonk geven maar niet een lichtflits als een ontploffing… Dus ik ga van de grasmaaier af. Ligt daar een briefje geld in het gras. Ik dacht even, dat de kinderen met hun spaarpot in het gras gespeeld hadden. Totdat ik een reepje van een plastic kaartje tegenkwam. En toen een pasfoto van een plastic kaartje, en toen een minilens van een camera. Was mijn telefoon uit mijn broekzak getrild, in de grasmaaier gevallen en ontploft!!! Er was werkelijk niks van over. Creditkaart, rijbewijs en vele andere pasjes en zelfs mijn simkaart was volledig ontploft. Dus ik heb weer een nieuwe telefoon. Deze keer tenminste niet in de wasmachine.

Vorige week had ik een speciale advance workshop of skincancer in Brisbane, Australia gedaan. Dit was een 4 daagse cursus waarbij je leert om met geadvanceerde technieken huidtumoren te verwijderen zoals met huidflappen. Het was een erg interessante cursus en ik heb er veel geleerd. Ik sliep in de skytower, die nog in aanmaak is. Het is nu bijna het hoogste gebouw van Brisbane maar het wordt bijna nog 2x zo hoog. Ik had een mooi uitzicht van de 38ste verdieping. Ik had op internet gelezen dat er een Aldi in Brisbane was (bestaat niet in Nieuw-Zeeland) Dus daar naar toe gerend en mijn hart opgehaald. Lekkere yogurt met cruesli, geitenkaas en een koptelefoon (tja dat laatste had ik misschien in Nieuw Zeeland kunnen vinden maar het gras is altijd groener als je ergens anders bent). De volgende dag (avond, want het was een lange dag op de cursus) wilde ik naar het planetarium gaan. Het zou ik de botanische tuin liggen, en die lag naast het hotel. Ideaal, al kon ik hem niet vinden. Gelukkig liep er een locale gids rond met een groep aziaten. Hij vertelde dat Brisbane een van de weinige (enige?) steden is met 2 botanische tuinen. De andere was ruim 7 km verderop, met natuurlijk een planetarium. Ik had mijn renschoenen al aan. Daar ging ik. Een heel leuke tocht langs de rivier met een breed fietspad, waarop veel mensen fietsen en jogden. Het was flink warm, zelfs ‘s avonds. Maar ze hadden elke 500 meter een fonteintje om uit te drinken. Gelukkig werkte de vierde die ik probeerde. Ik moest toen op een fietspad niet ver van de autosnelweg rennen om bij de botanische tuin te komen. Na 3 km nog steeds niks. Ik vragen, blijkt het aan de andere kant van de snelweg te liggen. Na ruim 12 km en donker, kwam ik bij de botanische tuin. Maar vanaf deze kant was het hek dicht. Ik was toch een beetje moe en had niet veel zin om een andere ingang te vinden nu ik zo dicht bij bestemming was. Dus ik over het hek klimmen. Loop ik een eindje in het park, kom ik bij een openlucht concert uit. Ook leuk natuurlijk, maar daar kwam ik niet voor. Nog een hek over en …. ik kwam bij het planetarium, en het was open. Het zweet droop van mij af in stralen. Over een uur zou een film starten in de koepel van het planetarium zoals bij het omniversum. Dat leek me wel wat. Maar er was nergens een plek om wat eten te kopen. Toen gaven de mensen bij de kassa mij heel aardig hun yogurtje en iemand anders een peer zodat die zwetende gekke toerist niet van de honger om zou komen. Heel erg aardig en de film doordat je er echt letterlijk tussenin zit ook erg leuk. De terugweg rennen ging trouwens veel sneller nu ik de weg wist. Na de vier dagen moest ik mij erg haasten om het vliegtuig te halen. Een uur eerder weg uit de de cursus, snel vier appels van daar meegenomen om als avondeten te hebben, snel naar de trein en ik was precies op tijd voor de vlucht. Om 12.45 ‘s nachts kwam ik aan in Christchurch waar ik in een “pod” in een speciaal hotel naast het vliegtuig (minikamer met enkel een bed dat afsluit met een rolgordijn; 6 pods per kamer) zou slapen. Maar eerst door de biosecrurity heen. Mijn tas door de xray, dachten ze dat er iets in zat. Een appel?! Had ik 5 appels in mijn tas gedaan in plaats van 4!! Komt daar zo’n mannetje op mij af met een grote grijns. Ja mijnheer. U heeft hier op het kaartje geschreven dat u geen fruit bij U had en zie hier. Ik mijn uitleg dat ik de appels als avond eten had omdat ik anders mijn vlucht niet zou halen en echt niet wist dat er nog een appel in mijn tas zat en dit mij echt heel erg speet. Ja zei de man, het is duidelijk een grote vergissing. Komt u maar mee. We gaan papieren invullen. Ik zie nog dat een paar jaar geleden ik ook een appel in mijn tas zat en ik toen door mocht. Het enige de man zei: “HA ha een multi- offender!”
Die man bleef maar papieren invullen. En ik wilde zo graag slapen en was zo moe. Totdat de man zei: en nu betalen en dan nu wel meteen: 400 dollar voor de appel!!!!!!!! (ruim 250 euro). Ik mocht de appel niet eens meer opeten. Ik was wel klaar wakker en die nacht nauwelijks geslapen. Een collega die alles gehoord had verontschuldigde zich nog over het hele gebeuren toen “de man” weg was. Maar mijn geld was ook weg. Gelukkig smaken appels nog steeds goed, maar of ik ze ooit nog in mijn tas durf te stoppen?

Het is al weer een hele tijd geleden dat we terug naar Nederland gegaan zijn. Dus we wilden hier in de winter naar Nederland komen. Sinds Augustus vorig jaar naar een vervanging gezocht. Maar nu iemand voor 2.5 weken gevonden. Elvira vliegt eerst met de kinderen, dan kom ik, om 2.5 weken samen te zijn en dan vlieg ik ongeveer een week later met de kinderen terug. We zouden het leuk vinden om jullie allemaal weer te zien. En daarom willen we jullie allemaal uitnodigen in Lattrop zoals in het verleden bij de ouders van Elvira op 7-7-18. Laat maar weten als het lukt om te komen. Je kan natuurlijk blijven slapen als jullie willen.

Nu even een paar leuke foto’s voor bij het verslag zoeken, tot binnenkort!!!

Joost en co.

Ps. Het is erg druk geweest en ik had nog geen tijd om alle foto’s uit te zoeken, wat ik nu gedaan heb. We zijn nog 6 dagen in de Goldcoast (au) op vakantie met z’n allen geweest. Een pretpark weekje. Elvira houdt niet erg van pretparken, ik wel hoor en de kinderen zeker. Aangezien een seizoenspas nagenoeg evenduur was zijn we 3x naar dreamworld and white water world (glijbanen paradijs naast het pretpark). Op 120 m hoge toren hangen en dan plots naar beneden vallen, natuurlijk achtbanen. Een glijbaan: deurtje open, deurtje dicht…..de bodem valt weg (inderdaad niet voor de kinderen ;-)) Dan nog in currubin wildlife waar je allerlei dieren van australie ziet. Het begon met de wilde parkieten voeren. Je krijgt een bordje met vloeibaar voer. Je wordt dan overspoelt met parkieten, op je armen, je hoofd; en een poep, onvoorstelbaar. En in seaworld naar de dolfijnenshow gekeken. Dan nog op een “park op zee” met opblaasbare matten en glijbanen. En natuurlijk naar de Ikea geweest. Tja dingen die je niet hebt in Nieuw-Zeeland die mis je dan wel een heel klein beetje. Maar we kunnen nu wel weer een paar jaar zonder. En nu is het echt aftellen tot we naar Nederland komen!!!!!! Hopelijk tot gauw.

Ons groot avontuur

Hallo allemaal,

Het is een heeeeel lange tijd sinds wij een verslag op internet gezet hebben en er is ook een heleboel gebeurd. De eerste maanden mochten we er ook niet over praten......

Zoals de meesten wel weten waren we met z'n allen voor het eerst vorig jaar juli naar Nederland op vakantie gegaan met de 3 kinderen. Een groot succes. Zelfs de vlucht ging goed en de kinderen gedroegen zich voorbeeldig gedurende de 36 uur durende vlucht. Een spannend avontuur in het vliegtuig: Ik was deluier van Kato aan het verschonen ophet toilet. Plotselingviel het vliegtuig naar beneden. Kato werd gewichtloosen bleef midden in de luchtvliegen, ik kon haar nognet bij haarenkel vastgrijpen. De seconden leken uren te duren. Toen het voorbij was werd er hevig op de deur geklopt, de stewardes was volledig in paniek(zat nog in haar stoel vastgegespst) en zei dat we onmiddelijk naaronze stoelen moesten gaan. Niks meer gebeurd (achteraf zei de stewardes dat ze nog nooitzoietshad meegemaakt; ik ook niet!!!)

In Nederland vloog de tijd voorbij. We reden van hot naar her en genoten met volle teugen. De eerste opmerkingen van Olivier in Nederland waren: waarom spreekt iedereen Nederlands? En waar zijn de bergen. Waarom rijden de auto's aan de verkeerde kant.

Het bezoek aan Antwerpen, Oliviers geboorteplaats was een succes. Met veel plezier een heel aantal mensen gezien. En bij deze wil ik nogmaals iedereen in Belgie en Nederland bedanken voor hun gastvrijheid: het was fantastisch.

We zijn met de kinderen ooknaar de efteling geweest, we hadden de kinderen al een heel aantal youtube filmpjes van te voren laten zien en sprookjes voorgelezen. Met Olivier in "Joris en de draak" achtbaan. Hij zei dat hij het leuk vond maar hij zat helemaal weggedoken in een hoekje!

En met Elise en Olivier in de grote schommelboot. Olivier wederom erg wit en helemaal ingekrompen. Elise daarentegen met haar handen omhoog te genieten!

Elise heeft net nog vaak over de reus waar we onderdoor met de boot gingen in"Fatamorgana"

En het sprookjesbos was natuurlijk een succes, zeker de sprekende boom.

Ikzelf met mijn broer waren nog in de nieuw attractie (Barron 1898) geweest maar die vond ik toch minder spectaculair dan verwacht (parachute springen is veel spannender :-))

De eerste keer dat we naar de Nederlandse supermarkt gingen, ging ik me helemaal te buiten. Wat een keus en wat een boel lekkere dingen, en het kost helemaal niks. De hele winkelwagen lag vol (een fractie van de prijs vergeleken met Nieuw Zeeland).

De files heb ik niet gemist, wat ben je snel "vertrouwd" met een file en weer met je vingers op het stuur aan het trommelen.

Wat is mij nog meer opgevallen: het weer natuurlijk, ahum, niet fantastisch. En de mensen, in het algemeen toch erg vriendelijk en open!

De terugrreis ging net zo goed als de heenreis.

Toen we terug op werk waren zei de practice manager dat ze verbaast was dat we nog uit Nederland terug waren gekomen, wat ik toen een heel rare opmerking vond. Ongeveer een maand later kwam zij in opdracht van de directie mij vertellen of ik mee wilde doen met het nieuwe wacht systeem, wat inhield dat een meer dan 2 keer zo groot gebied gecovered zou worden en dat je de wacht niet vanuit huis maar vanuit het locale ziekenhuis in clyde zou moeten doen. Dan wel 1 op 12 aangezien meer dokters in de groep zouden zitten. Ik had al meer dan 5 jaar 1 op 6 wacht gedaan (Elvira 1 op 12) wat betekende elke 4.5 dagen een wacht wat een grote impact had op ons leven. We probeerden met een collega er hard aan te werken dat de dokters in het ziekenhuis de wacht zouden overnemen gedurende de nacht. De nachten waren nooit erg druk (gemiddeld 2 patienten per week gedurende de nacht). Maar de telefoon heel de nacht naast je hoofd, je slaapt niet goed. En als je echt pech had moest je er 3 keer uit.

Dus het antwoord was makkelijk, we wilden niet mee doen met het nieuwe wachtsysteem.

Voor de nacht kreeg je ook nauwelijks betaald, een paar dollar per uur (ver onder het minimum loon). Met de nieuwe wacht kreeg je een stuk meer betaald, maar wij vonden onze levenskwaliteit belangrijker dan het geld.

Krijgen we een paar weken later een brief van de praktijk dat aangezien we niet meededen met het nieuwe wachtsysteem dat ons salaris omlaag zou gaan. Niet met de renumeratie van onze vroegere betaling maar vanuit het nieuwe systeem. Ons salaris ging er met 1/3 op achteruit! Ik vertelden hen dat je het oude system niet kon vergelijken met het nieuwe: veel groter gebied, nu als zelfstandige en niet in loondienst en gebaseerd vanuit het ziekenhuis en niet vanuit huis. En nu zou het1/12zijn en niet 1 op 6.

Hun antwoord was dat ik een nieuw contract voor mijn neus kreeg waar hun afspraken instonden (ze hadden in het nieuwe contact er ook uitgehaald dat we extra betaald zouden krijgen voor feestdagen en een dag in ruil ervoor zouden krijgen, iets wat we trouwens nooit gekregen hadden ondanks dat het in ons oude contract stond en we meerdere malen aangehaald hadden). Ik vertelde hen dat ik dat ik dat niet ging ondertekenen. Waarop de practice manager zei: je wordt gedwongen of het contract te onderteken of de wachten te doen.

Toen heb ik maar contact met een advocaat gezocht.

Maar goed dat ik dat gedaan had, want twee weken later kreeg ik een brief dat ze mijn salaris met terugwerkende kracht en unilateraal hadden aangepast. Ik kreeg de brief in december maar hij was gedateerd een maand ervoor!

Dus mijn volgende salaris was nauwelijks iets. Toen werd het helemaal mooi. De practice manager kwam naar mij toe en zei dat ze een verkeerde berekening gemaakt hadden. Ze hadden de terugberekening gemaakt tot8 novemberen niet tot1 november, dus er zou nog wat extra geld afgaan bij mijn volgende salaris.

Elvira zag de bui al hangen en had op vrijdag de 13de ontslag genomen (geen toeval dat het vrijdag de 13de was ;-))

Een van de artsen, die ook in de directie zat, werkte 1 middag per week of minder. Hij gaf ook les aan medisch studenten. Dit na een burn out een paar jaar geleden. Toen ik 2 jaar bij de praktijk werkte vroeg ik aan iemand, wie is die man die daar rondloopt. "Oh dat is een van de dokters"; toen ben ik mij maar gaan voorstellen....

Hij zei een paar jaar geden tegen mij: ik heb soms het gevoel als ik op de gang loop en jou zie dat ik je wil wurgen, heb jij dat soms ook? Ik zei nee (wat een vreemde snoeshaan)

Toen Elvira hem vorig jaar vertelde dat bepaalde werknemers niet tevreden waren wilde hij de namen hebben. Elvira zei dat ze die niet kon geven aangezien dit in vertrouwen aan haar was verteld. Hierop zei hij: ik ben je werkgever en ik bepaal wat er gebeurd en je vertelt mij die namen nu. Waarop Elvira nee zei. Hierop liep hij weg en Elvira zei tegen hem dat weglopen niet de beste oplossing in een discussie is. 1-0

Hij is ook nog naar een soort sekte geweest; land mark en wilde iedereen overtuigen om daar ook naar toe te gaan. Hij heeft zelfs de vorige praktijkmanager geforceerd om er naar toe te gaan anders zou ze ontslagen worden. Ze was gegaan en erna toch ontslagen. Net een soap.

Jullie begrijpen dat daar werken, zekerop het einde, erg onplezierig was. Ik heb uiteindelijk ook ontslag genomen. Maar ik had een restrained of trade van 3 maanden, na mijn 2 maanden ontslag periode. Dus ik vertelde alle patienten dat ik Alexandra niet zou verlaten en ik een restrained of trade van 3 maanden had; dit was door mijn advocaat geadviceerd om te zeggen.

Op in dag tussen mijn consultaties door komt de practice manager samen met de dokter die mijn baas was binnenstormen en zeggen: je schrijft nu op papier wat je tegen de patienten zegt. Ik vertelde ze dat ik dat niet ging doen en dat ik mijn advocaat ging bellen. Ze zeiden dat ik dat de advocaat niet mocht bellen. Toen heb ik haar toch gebeld met die 2 tegenover mij. De advocaat vroeg of ze mijn baas kon spreken. Deze weigerde met de opmerking dat ze mij niet extra kosten wilde geven door tijd te spenderen met de advocaat te spreken.

Het heeft maanden gekost dat mijn hart niet meer in mijn keel klopte als er op mijn deur geklopt werd.

Uiteindelijk zijn we naar mediatie gegaan. Het verhaal van mijn tegenpartij zat vol leugens, maar uiteindelijk heb ik het voor elkaar gekregen dat het salaris teruggedraaid werd (grootste deel ging naar de advocaat voor haar kosten) en het geld voor de vakantiedagen uitbetaald kreeg. En het meest belangrijke: mijn restrained werd opgeheven.

Soms moet je van het slechtste het beste maken.

We genieten ervan om in Alexandra te wonen. We hebben een mooi huis op een schitterend plekje, het is een perfecte plek voor kinderen om op te groeien, het weer is fantastisch. Het is er heel erg veilig en de mensen zijn erg aardig (bijna iedereen dan ;-))

Dus we hadden besloten om voor ons zelf te beginnen.

Initieel met z'n vieren. We hadden onze plannen aan een collega van een andere praktijk in Alexandra verteld die gelijk ontslag nam. En aan een arts die ook bij onze praktijk weggegaan was 5 jaar geleden (hij was diegene die ons naar Nieuw Zeeland gehaald had) en ook voor zichzelf begonnen was omdat hij niet met de mensen van onze praktijk kon samenwerken.

Jammergenoeg kon de andere arts niet goed samenwerken met de arts van onze vroegere praktijk. Daarom zijn we met hem en de persoon die voor hem werkt, voor ons zelf begonnen. Zijn bedrijf en nu het onze, als 2bedrijven onder 1 naam (H.O.E.D).

Het belangrijkste was om alle patienten te laten weten dat we voor ons zelf wilden beginnen. We wilden het posten van de brieveneerst door een professioneel bedrijf laten doen, maar zij posten niet bij brievenbussen waar op staat geen "junkmail" dus toen maar besloten om het zelf te doen. Eerst de drukkerij een paar duizend formulieren laten afdrukken. 1 envelop bevat: 4 enrollment formulieren, 1 uitleg over de enrollment forms; 1 brief dat we voor ons zelf gingen beginnen en 1 free post envelop. De drukkerij kon de papieren niet in de envelop doen. Maar kon de brieven wel vouwen. Toen hebben we avond na avond honderden enveloppen volgestopt. 1 keer 600 op een avond,om 5 uurbegonnen tot 1 uur 's nachts met behulp van de vrienden. Een hele ervaring. En dat te voet, rennend, met de fiets en met de auto alle duizenden enveloppen gepost.

We hadden vrienden die kwamen speciaal naar ons toe om te helpen om de brieven bij Clyde (ruim 1000 mensen) in de bus te doen. Zij hebben 4 kinderen en met hun hulp heel Clyde die dag gedaan. We zijn hun ook erg dankbaar.

Toen kwamen we erachter dat we ongeveer duizend brieven tekort kwamen. Dus alles zelf afgedrukt, gevouwen en op de bus gedaan. Wat een werk! Goed dat je maar 1 keer voor je zelf begint. Ik heb nog steeds de reflex als ik rondrij onbewust de brievenbussen te zoeken. Petje af voor postbodes, wat een baan, en dan zetten ze soms een brievenbus zo onhandig neer :-)

We hebben een heel leuk gebouw gevonden om vanuit te werken. Het is gemaakt van de stenen die overbleven van de oude brug meer dan 100 jaar geleden. Het was eerst een boarding house, toen een advocatenkantoor en nu zitten wij erin. Er moest niet heel veel gebeuren. Elvira heeft alle muren geverfd: petje af.

Er is een nieuwe invalide toilet ingezet en een extra deur in de behandelkamer voor de ambulance. Er is een receptie, aparte wachtkamer, een brede gang met 4 spreekkamers, een kamer voor "minor surgery", een behandelkamer, een kamer voor de verpleging, een administratiekamer, filing room en 2 toiletten. Boven een kamer voor de practice manager, administratie, voor de lunch en 2 toiletten.

Ideaal voor 4 artsen. Al moet ik niet te hard praten anders hoort Elvira mij.

En wat moet er veel gebeuren, dan heb ik het niet alleen over alle aankopen van materiaal (buro's, onderzoekstafels, verbandmateriaal.........) maar vooral om alle contracten te regelen. Dan bel je en dan zeggen ze dat het binnen 2 maanden klaar is. Waarop ik zeg: het moet in 2 weken klaar zijn. En het ene contract kan pas geregeld zijn als het andere contract afgerond is.

Het was dag in en dag uit hard werken, ook in de weekeinden maar het is gelukt en we openden op 1 Mei 2016.

In de eerste week kregen we honderden enrollment forms (inschrijfformulieren) terug, niet alleen van onze oude praktijk maar ook van de andere praktijken en nieuwe patienten. We zitten nu aan ongeveer 900 patienten en bijna elke dag komen er nieuwe bij. We hebben het reuze naar onze zin. Er heerst een erg goede sfeer, de patienten zijn erg tevreden en we gaan weer met plezier naar ons werk.

Voor verpleegsters en administratie personeel vroegen we aan de beste mensen van de oude praktijk of ze voor ons wilden werken: niet 1 heeft geweigerd. We hebben hier veel vrienden maar ook vijanden mee gemaakt. De oude praktijken zien ons niet zo graag. Aan de andere kant, zelfs het ambulance personeel en de apoteek vertelde mij dat ze erg blij waren met deze nieuwe wind en feliciteerden ons meerdere keren.

We hebben ondertussen nog wel een heel aantal locums gedaan en ik heel wat wachten in het ziekenhuis om ons zelf te financieren. Maar hopelijk hoeft dat niet meer in de nabije toekomst. We weten waar we het voor doen en het geeft ons veel voldoening.

Elvira is in Juli nog in Nederland geweest voor de trouwerij van haar broer. Ze had Elise en Olivier meegenomen. Ik bleef achter met Kato om de praktijk draaiend te houden.

De vlucht ging fantastisch, Ze hadden een overstap tijd van 18 uur in Shanghai maar ze hadden daar net een paar weken eerder Disneyland geopend. Ze hadden zich fantastisch vermaakt en 2x 8 uur geslapen. Olivier en Elise hebben veel nieuwe indrukken gehad en ze zijn nu oud genoeg om het misschien voor de rest van hun leven te onthouden.

Ik heb nog een kas met polystyrene ruitengekocht om tomaten en sla in te verbouwen (de oude was met een plastic zeil en door de zon in 1 seizoen volledig vergaan). Maar het moet nog helemaal in elkaar gezet worden: de deur is "al" af :-)

Ik was begonnen om de druivenplanten van onze wijngaard te snoeien maar uiteindelijk de kettingzaag gepakt (alleen de scheuten aan debovenkant afgezaagd hoor)

Deze winternog ochtend op het ijs gestaan met de kinderen bij de damvoor het weer ging dooien maar niet geschaatst. Het is de meest milde winter hier ooit geweest en de zomer komt er weer aan. Ik ga volgende maand weer de halve marathon lopen (elke lunchpauze ren ik nu 8km) en dan ga ik ook weer aande fiets wedstrijden door de bergen en rivieren meedoen.

Zo, het is weer lunchtijd hier in Cromwell waar ik vandaag een locum doe enwaar het helemaal niet druk is.Gelukkig heb ik hiergenoeg tijd om dit verslag te schrijven, wat al maanden in de planning zat maar ik geen tijd voor had. Nu maar even in de heuvels rennen.

Veel groeten van ons allemaal

Elvira, Joost, Olivier, Elise en Kato

Olivier 5 jaar, NZ en NL

Beste vrienden,

olivier is 5 jaar! Sinds afgelopen week gaat hij 's ochtends keurig in uniform naar school. Soms door ons gebracht, soms met de schoolbus. In de klas bij Mrs Anderson, waar hij afgelopen vrijdag thuis, met de hele klas, ANZAC koekjes heeft gebakken. Veel lichaamsbeweging tussen het plakken, knippen, schrijven en lezen door. Dat zit wel goed daar.

de twee meisjes groeien ook snel. Kato, 16 mnd, loopt lekker rond, en Elise, 3, vraagt steeds wanneer zij nou toch ook naar school mag.

afgelopen week ben ik met Olivier naar Christchurchgeweest, op bezoek bij de Nederlandse ambassade. Hij leek toch echt niet meer op het kleine prutsje van 3 weken in zijn oude paspoort. Een nieuw paspoort is wel nodig als we in juli naar Nederland komen, anders komen we het land niets eens in!

ja, we komen van begin jullie tot 10 augustus naar Europa. ons eerste bezoek sinds we vijf jaar geleden deze kant op trokken! Eens kijken hoe dat bevalt, en voor de kinderen wel eens interessant om te zien dat er nog meer mensen Nederlands spreken. olivier keek al met grote ogen naar de mevrouw bij de ambassade deze week ;-).

In ieder geval, we komen voor een bezoekje naar Nederland, Belgie, en een weekje Portugal, even ons Portugees opfrissen. We hebben nog geen plan vastliggen, maar in ieder geval willen we jullie allemaal (hopelijk lezen jullie nog mee, iedereen welkom!) uitnodigen op mijn verjaardag, vrijdagmiddag/avond 7 augustus, in Lattrop. Wij verzorgen dan een lekkere maaltijd voor iedereen, en slaapmogelijkheden zijn er als jullie zelf een tent meebrengen. En vergeet je zwemspullen niet. Het is nog niet zo snel, maar ik vermeld hier alvast het adres: Dennenweg 9 in Lattrop. Tel nr 0541-229300.

het duurt nog wel even. Eerst zitten we hier nog lekker in de herfst, we hebben al sneeuw gehad, maar gisteren was het ineens weer 24 graden. We wonen hier heerlijk, genieten van alle mogelijkheden die Nieuw Zeeland ons geeft, en hebben een boel plezier met ons vijven.

vorige maand hebben Joost en ik nog meegedaan met een mountainbike race, de Motatapu. Net een dag met regen, dat maakte het fietsen wel een stuk zwaarder. Joost vertrok met een eerdere groep, toen ik bij de rivier aankwam, die een aantal overgestoken moest worden, was de race gestopt op dat punt, aangezien er een aantal mensen met hun fiets in de snelstromende rivier meegedreven waren. Pfff, Nieuw Zeeland.

vorige week dan heeft Joost met een andere tocht mee geracet. Om Lake Hawea, bergen omhoog en weer af, 95 km. hij is als dertigste van de 250 deelnemers geeindigd, een knappe prestatie tussen die fitte Kiwi's hier.

tot in Nederland/Belgie,

Elvira, Joost, Olivier, Elise, Kato

Nieuw-Zeeland 2014

Welkom in de zomer!

Vanuit Alexandra willen we jullie graag allemaal een heel gelukkig 2015 toewensen, en natuurlijk ook nog fijne kerstdagen.

Dit is alweer ons vijfde jaar in Nieuw-Zeeland, en we wonen nu al twee jaar in ons paradijsje boven op Thyme Hill. Zoals uit eerdere verslagen ook al bleek, bevalt het wonen en werken hier prima. We hebben een goede ‘lifestyle’zoals de Kiwi’s zeggen. Flink doorwerken overdag, lekkere middagpauze tussendoor om thuis even wat klusjes te doen, en woensdag hebben we allemaal samen vrij.

Aan het einde van de winter kreeg ik onverwacht de mountainbike bug die hier rondgaat, te pakken. Ineens fietste ik ook de bergen in, heuvels op en af, off road hier in Alexandra’s ‘Mountain Bike Heaven’. Als ik niet voor maart zodanig van mijn fiets kukel dat het ding niet meer rijdt, doe ik op de 7^e van die maand mee met de Motatapu Mountainbike Race, die gaat 47 km door de bergen van Queenstown, en ook door een aantal rivieren. Deze rit wordt één keer per jaar verreden (of door sommigen gerend) over de schapenfarm van Shania Twain.

Joost heeft een aantal weken geleden zijn eerste (en laatste?) halve marathon gerend. Een korte voorbereiding van 10 dagen, en het lukte hem in een prima tijd van 1u38min. Dat kan nog sneller denk ik….. En 3 weken geleden heeft hij heerlijk gefietst in de Gutbuster, dat is een mountainbikerace die 75 km door de bergen gaat, 25 rivieren, en 1700 m omhoog in totaal. Hij eindigde na 3u52min als 3^e in zijn leeftijdscategorie (en nr 149 van de 300), en dat vind ik toch een mooi resultaat. Als hij hier in Alexandra met een groep gaat fietsen, dan gaan hier die superfitte 65-plussers zo soepel de berg op, daar kunnen ze in Nederland nog een puntje aan zuigen (en ik ook trouwens).

Tja, wat hebben we verder nog te melden. De wijngaard gaat goed dit jaar, gesnoeid, bespoten met sulfur (biologisch middel tegen schimmels, stinkt wel en de geur gaat niet meer uit je kleding, tip), bemest en toen vroor het vorige maand ineens onverwacht. Daar hebben we een heel systeem voor om de jonge druifjes te beschermen, maar als je niet verwacht dat het gaat vriezen. Mwah, toch wel wat druiven kwijt, maar nog genoeg over. Gelukkig is onze wijngaard puur tijdverdrijf en plezier want financieel ga je er niet op vooruit, maar dat wisten we al toen we hier kwamen wonen.

Voor de rest zijn we ook goed ingeburgerd. We hebben naar goede Kiwi gewoonte een grondige hekel aan konijnen, want ze eten echt alles op en graven alles vol gaten. We hebben flink in de populatie hier op ons land huisgehouden, met een gevaarlijk goedje met magnesium, dat is duidelijk. Het is een stuk rustiger. Soms grap ik wel eens dat Joost eruit ziet als een Kiwi, want met een kort broekje, rubberlaarzen en gehoorbeschermers zag ik hem nooit toen we nog in Europa woonden. ’s Avonds op konijnen- en possumjacht met zijn geweer, in sluipgang door de wijngaard en achter de vijver, wij hebben geen spannende films meer nodig. Maar ja, voorlopig lukt dat toch niet nu Piratebay niet meer werkt. Op dat gebied is NZ echt wel traag. Er is 1 provider van betaalTV, en doordat dit zo’n klein landje is, zijn voor veel films de rechten te duur, en duurt het jarenlang voordat iets op TV komt. Maar, vanaf maart komt Netflix, maar ook dan is weer de vraag of zij wel moeite doen voor de rechten, want 4.5 miljoen mensen is natuurlijk niet veel. Misschien kunnen we ons bij Australië aansluiten, zoals dat met veel andere diensten ook gebeurt.

Het is de afgelopen weken echt lekker zomer geworden. Als t een beetje meezit dan ontbijten en lunchen we buiten op het terras, en na het werk rijden we met de auto ineens naar onze vijver (voor de irrigatie) en picknicken we daar, en doen we een zwemmetje. Dat is echt lekker, een kwartier na het werk in de vijver, en het warmst van de dag is hier meestal rond een uur of 6 ’s avonds dus dat komt goed uit. Het voordeel van zwemmen na het picknicken is ook dat de kinderen ineens schoon zijn, want die zien er na een dag op de kinderopvang uit alsof ze meededen aan een knoeiwedstrijd met nat zand. Olivier komt dagelijks thuis met verse groene asperges die hij bij de opvang plukt, en onderweg ziet hij ze regelmatig in het wild groeien. We hebben al van hem geleerd dat groene asperges ook prima te eten zijn als ze rauw zijn (misschien nog wel lekkerder).

Olivier gaat vanaf april naar school, we hadden keuze uit 3 scholen (best veel voor zo’n klein plaatsje). De school vindt het prima als hij ook nederlandstalige leesboeken meebrengt, en voor de rest ziet het er allemaal goed uit. Heel veel ruimte om te spelen, het zwembad en de ijsbaan zijn vlakbij, en je krijgt de indruk dat ze tussendoor af en toen ook nog aan een tafel wat leren. Geregeld wandelen in de bergen, fietsen op de railtrail, en een eigen groententuin, mij klinkt het als muziek in de oren. Het gaat hier anders dan toen ik jong was in Nederland. O ja, bij de kinderopvang van Olivier gaan de vierjarigen gerust aan de slag met lijmpistool, en hamer en spijkers zijn ook onderdeel van de dagelijkse knutselwerkzaamheden. Bij de lijmpistool staat er een bekertje water op tafel zegt Olivier, om je vinger in te stoppen als je de hete lijm erop knoeit…..

Kato vierde de afgelopen week al haar eerste verjaardag, dat is weer snel gegaan. Een stevig madammeke die wel laat horen dat ze er is. De drie kinderen hebben het naar de zin zo met elkaar. Elise is momenteel erg in de weer met kinderwagens, baby’s (die ook fictieve borstvoeding krijgen) en slabbetjes etc. uren is ze ermee bezig, wandelt op het grasveld en we moeten ook zeker stil proberen te zijn als de baby slaapt. Olivier en Elise babbelen hele verhalen samen in het Nederlands, zo dat mijn oren er soms van toeteren. Ze hebben een leuk speelhuisje in het gras, en daar verkopen ze elkaar ijsjes en al wat er verder nog in ze opkomt.

Kijk toch alweer een heel verhaal,

We zijn benieuwd hoe het met jullie gaat in, daar Down Under (de landkaart heeft hier Australie en Nieuw Zeeland centraal gepositioneerd, dus jullie hangen aan het randje)

Veel groeten,

Joost en Elvira

droomplekje in Nieuw Zeeland

LalalaOh the weather outside is frightful / But the fire is so delightful /

And since we\'ve no place to go / Let It Snow! Let It Snow! Let It Snow! / Tralalala

Terwijl ik in de warme avondzon op de grasmaaier zit, gaat dit liedje door mijn hoofd. Het is 2 januari, 30 graden buiten, en het stof zit tot in mijn oren. Tja, kerst in de zomer; het blijft even wennen!

Het heeft lang geduurd maar hier is ons nieuwe verslag. Er is in de afgelopen tijd veel gebeurd. Zoveel dat we geen tijd hadden om eerder een verslag te sturen!

Allereerst iedereen een heel gelukkig nieuwjaar gewenst!

Ik zal beginnen met onze vakantie in Samoa in Augustus. De manier om er even helemaal tussen uit te zijn en de winter hier te ontsnappen.
We zijn dit keer eerst een week op Savaii geweest (het kleinere eiland van de twee). We waren de hele week op dezelfde plek en het was een groot succes. Ons huisje lag direct aan de lagoon. En doordat de rif de golven brak was het water heerlijk rustig voor de kinderen. Olivier had veel plezier om in zijn zwembandje rond te zwemmen. Op een avond vroegen wij bij het restaurant of ze het tafeltje bij ons huisje konden zetten zodat we een oogje op de kinderen konden houden. Er werd een tafeltje netjes gedekt op het strand voor het huisje met kaarslicht en heerlijk eten (en lekker ijskoud bier in halve liter flessen). Dus je begrijpt het al, dat hebben we de volgende dag weer gedaan!

We hebben ook een dagje gedoken terwijl een van de schoonmaaksters op de kinderen lette. Erg mooi koraal en schildpadden.Zelf heb ikook nog een dagje op gamefish gevist, gegarandeerd succes, niet dus, maar wel lekker verbrand. (Wel vervelend dat op het einde van de trip een paar vrouwen op ons af kwamen om ons foto\'s te laten zien van de mega vissen die ze een dag eerder gevangen hadden; gegarandeerd succes zeiden ze nog... Ze hadden er best eentje over kunnen laten)

De week erna zijn we op dezelfde 2 bestemmingen als het jaar daarvoor geweest. Mooi maar niet te vergelijken met de week ervoor. Al was een dag op een klein eilandje voor de kust (als verjaardagscadeau voor elvira, en kreeft als avondmaaltijd) een succes.

De rit terug naar het vliegveld was wel spannend, we kwamen halverwege de rit erachter dat de taxichauffeur stomdronken was en steeds in slaap viel. Hij reed dan ook niet harder dan veertig en langzamer als hij aan het knikkebollen was, we hebben de vlucht net gehaald!

We dachten dat de batterij volledig opgeladen was en we er volledig tegenaan konden. Niets was minder waar. De volgende dag kregen we een email dat onze verhuurders het huis gingen verkopen. En als het verkocht zou worden moesten we er binnen 6 weken uit. Daar hadden we niet op gerekend. Precies een week later krijgen we een mail van de kinderopvang. De vrouw die het al meer dan 25 jaar gedaan heeft (en wij zijn super enthousiast over haar), had besloten dat ze er binnen 3 maanden mee gaat stoppen en naar Australië wil emigreren. Ze was datzelfde jaar 50 geworden en wil iets anders doen. Ze gaat daar in de goudmijnen werken!

Pffffff......de batterij was weerbijna leeg.

We hebben elke lunchpauze besteed aan huizen zoeken. De huizen waren meestal vrij armoedig en erg duur. We hadden 1 mooi huis gezien, en een maand onderhandeld, maar uiteindelijk bleek dat de verkoperstoch nogmeer wilden, daarom stond het denk ik al 3 jaar te koop en zal het voorlopig nog wel te koop blijven staan.

Dus wij moesten nog even verder zoeken. Het meest vervelende waren de 'open homes' van ons eigenhuurhuis, waarbij we er voor een uur uit moesten zodat anderen er konden gaan kijken. Het hele huis werd ook nog geschilderd, we zaten er echt een beetje op de schopstoel. Totdat elvira een huis opTradeMe (de Nieuw Zeelandse Marktplaats) gevonden had. De eigenaars waren vergeten dat ze het hierop hadden gezet en waren net van plan zich weer bij een makelaar te melden. Eerst ging het onderhandelen door bij elkaar het contract in de bus te doen, en op het einde gewoon per email. En het is gelukt, we hebben ons droomhuis in Nieuw Zeeland gekocht. Het heeft 4 slaapkamers en 1 studeerkamer. Het is in 1995 gebouwd (door een bekende architect ontworpen) en behalve een nieuwe keuken hoeft er niks in huis verbouwd te worden. En hier komt het: we hebben 4 hectare grond waarvan de helft een wijngaard is; een eigen wijngaard!!! Eigenlijk zijn we daar niet heel erg blij mee want daar hebben we helemaal geen tijd voor en nog belangrijker; het is ' pinot gris' en we houden veel meer van rode wijn ;-). Maar we gaan toch proberen er iets moois van te maken, het achterstallige onderhoud moeten we eerst maar eens wegwerken.
Watook ideaal van ons huis is dat het vlak bij Alexandra ligt (5 km) en volledig afgesloten, privé ligt met allemaal bomen er omheen een eigen dam om in te kunnen zwemmen (eigenlijk voor de irrigatie van de druiven). Daar hebben we al veel warme dagen gebruik van gemaakt.Bomen heb je niet veel hier in alexandra, daar zijn we duserg blij mee. We hebben al onze 'housewarming' gehad en iedereen was zeer enthousiast. Een collega zei: 'ik wil ook een lifestyle block'!
De vader van Elvira heeft een mooie kippenren gebouwd ennu hebben we 2 kippen, Jut en Jul. (Maar daar houden we het dan bij, al heb ik wel een moestuintje gemaakt, dat heeft elke \'Kiwi\' hier.

We hebben ook een alternatief voor de kinderopvang al gaat dat nooit zo ideaal zijn als bij de vorige persoon. Nu is het een groot centrum met allemaal regeltjes, ach ja slecht zal het zeker niet zijn, ze hebben er wel schildpadden, vissen en een konijn, dus het wordt vast wel leuk voor Olivier en Elise.

MetElise gaat het heel goed, haar ademhaling lijkt helemaal normaal, en ze zit nu ongeveer op percentiel 20 qua groei(en kwam van 'niet meetbaar'). Ze is wel een zeer kieskeurige eter en heeft al een eigen willetje. Ze is erg vrolijk en natuurlijk erg lief!

Met Olivier gaat ook alles goed. Hij praat honderd uit, tegen ons voornamelijk in het Nederlandsen is erg beschermend ten op zichte van Elise, ten minste zolang zij niet aan zijn auto\'s zit!

We hebben nu hulp van de ouders van Elvira die vlak na de verhuizing aangekomen zijn. Zij hebben uitgepakt en zijn nu aan het babysitten op de schatjes. Zoontsnappen ze ook nog aan de Nederlandse winter.

Eind Januari gaan we op vakantie en gaan elvira en ik voor het eerst weer met zijn tweeën wandelen bij Akaroa (vlak bij Christchurch) voor vier dagen. En de ouders van Elvira passen dan op de kinderen in Akaroa en erna gaan we met z\'n allen onder andere naar de Hanmer springs.

Er is hier in Alexandra een grote discussie over de wachten van de artsen. Momenteel hebben we 1 op 6 wacht. Hierdoor kunnen de dokters erg moeilijk een vervanging voor de vakantie vinden. Enhet kanerg zwaar zijn als je een drukke nacht hebt want je moet de volgende dag gewoon werken. Nu hebben de artsen van Alexandra een deadline gesteld dat vanaf 1 December 2012 we geen patiënten zien tussen 22.00 tot 8.00 en dat de patiënten dan rechtstreeks naar het ziekenhuis in clyde (5 km verderop) moeten gaan. Zeker omdat we gemerkt hebben dat de patiënten gedurende de nacht toch meestal naar het ziekenhuis gaan. Maar ja 1 December is al voorbij en er is nog steeds niks gebeurd, vooral omdat meer en meer plaatsen zoals Cromwell en Wanaka zich ermee gaan bemoeien (lees, kunnen ze er beter van worden). Hoe groter de groep wordt, hoe moeilijker een oplossing gevonden gaat worden. Wij hopen in ieder geval dat het lukt, het zou het leven hier nog aangenamer maken.

Nog een opmerking over het weer in Alexandra. We hebben gemerkt at de temperatuur erg windrichting afhankelijk is. Noordenwind betekent warm weer en zuidenwind betekent koud weer (de wind komt dat rechtstreeks van de Zuidpool).
Zo was het 38 graden op eerste kerstdag en 16 graden op 2de kerstdag. Het heeft zelfs ooit op kerst hier gesneeuwd!
En de temperatuur kan ook op 1 dag zo variëren als de wind draait, een heel aparte gewaarwording.

Ik heb net gemerkt dat de druk van de irrigatie is weggevallen, dus ik heb morgen weer iets te doen. Vast weer iets fout gedaan. Even wennen hoor zo\'n lifestyle block. Morgen maar weer verder grasmaaien. Even wennen maar erg leuk. We zijn met veel plezier 2013 ingegaan.

O ja ons nieuw adres is nu: 121 Letts Gully road, RD3, 9393 Alexandra, New Zealand. Tel +6434485010

Heel veel groeten,

Elvira, Joost, Olivier en Elise

PS Ik wilde de foto\'s op internet zetten maar we zijn ons fototoestel een paar dagen na onze reis van Samoa kwijt geraakt met alle foto\'s van Samoa, ik hoop dat ik het beeldend genoeg beschreven heb. Gelukkig hebben we wel foto\'s van ons nieuwe huis om jullie te late zien!

schaatsen en langlaufen - het is winter!

Sinds een week of 2 is het hier in Alexandra ook koud geworden. in de bergen sneeuwt het, en hier heeft het lekker gevroren. de huizen in dit deel van nieuw zeeland zijn dezelfde als die 1000 km naar het noorden op het noordereiland gebouwd worden. daar vriest het nooit, hier wel, en door de fantastische isolatie van het huis mochten we deze week dan ook ervaren hoe is om bevroren waterleidingen te hebben. de warme kraan in de ene douche, de koude kraan in het bad, wasmachine, we hebben er geen logica in kunnen ontdekken. inmiddels werkt het weer, maar het is blijkbaar een veelvoorkomend probleem hier.

maar, het koude weer bracht ook de mogelijkheid om te gaan langlaufen, en ook schaatsen. we trekken wel bekijks met onze nederlandse noren op het ijs. er is hier een mooi meer waar je toch 2 km kunt schaatsen voor je moet omdraaien, het ligt er mooi bij in de bergen. prompt botsen we bijna tegen nog een persoon op noren; een nederlandse man uit Christchurch die al jaren hierheen komt om een paar dagen te schaatsen, zijn voornaam Wytse (frieser kan het toch niet?). voor de rest wordt er veel aan kunstschaatsen gedaan, vooral oudere mensen voeren soms mooie truukjes uit.

het langlaufen was ook een succes, hoewel flink zwaar voor joost. hij had namelijk een slee achter zich hangen, met daarin Elise en Olivier. die vonden het wel prima, lekker ingepakt. het was niet druk en zo hadden we een mooie dag in de zon. inmiddels is het al een paar dagen wat mistig en daardoor blijft het koud.

nog goed nieuws, we zijn inmiddels goedgekeurd als resident, en hebben het felbegeerde papiertje in ons paspoort zitten. ruim op tijd voor ons tripje naar Samoa over 3 weken. daar is het weer aangenaam warm, en bij terugkomst begint zo ongeveer het voorjaar hier. vorig jaar kon vanaf september de korte broek alweer aan; de winter is hier kort, krachtig, en over het algemeen mooi.

Ik ben weer aan het werk, Elise en Olivier gaan 3 dagen per week naar de kinderopvang, en Elise is traag maar gestaag aan het groeien, dus dat gaat allemaal prima.

we wensen jullie nog een mooie zomer toe, we horen af en toe weerberichten die nogal wisselen, hopelijk zet het mooie weer nu wel door!

groeten,

Joost, Elvira, Olivier en Elise

Retourtje Christchurch

Onlangs is een Chris, een studiegenoot van Joost, verhuisd met zijn vrouw JungHwa en hun 2 kinderen. Zij wonennu in een klein dorpje vlakbij Christchurch, waar Chris als huisarts werkt.

Vorige week zijn we ze gaan bezoeken. Met een zeer opgewonden Olivier liepen we over het tarmac naar het vliegtuig in Queenstown, hij stuiterde zo als een stuiterballetje het vliegtuig in. Op de stoel voor hem zat een schattig meisje van zijn leeftijd, waardoor de vlucht nog sneller voorbij was. Christchurch ligt maar 500 km verderop, het is een kwestie van opstijgen, even uit het raampje kijken naar de besneeuwde Mount Cook, en dan alweer landen. Er is geen tijd voor een glaasje drinken.

Voordat we bij Chris en Co op bezoek gingen hebben we eerst de dierentuin van Christchurch bezocht. Geen kooien, maar een flinke gracht en wat draad, dus het zag er allemaal mooi uit. Olivier heeft nog een giraffe gevoerd, maar die kwam toch wel erg dichtbij. Het hoogtepunt was helaas de kinderboerderij met schapen en varkens; die hebben we hier ook! Vooral het voeren van het varken, waarbij je een stuk wortel zo in de geopende mond kon gooien was grappig.

's Avonds een gezellig bezoek bij Chris en JungHwa, waar we ook lekker gegeten hebben. Ze zijn tevreden met hun verhuizing naar Nieuw Zeeland, en wonen gelukkig buiten aardbeving gebied.

De volgende dag gingen we met onze gehuurde auto op terugweg, maar niet voordat we bij de grote Countdown supermarkt een flinke voorraad zuid afrikaanse wijn ingeslagen hadden! onderweg nog een mooie tussenstop bij een oerbos, en 's avonds in Lake Tekapo tussen de bergen buiten in de hotsprings. We wisten niet of we Elise mee het water gingen nemen, maar toen ze het in haar stoeltje aan de kant niet naar de zin had konden we niet anders. Dit tot haar grote tevredenheid, het water van 37-38 graden beviel prima.

De dag erna hebben we ons retourtje Christchurch afgerond, een weekendje weg, met een leuke ontmoeting en veel leuke activiteiten.

Deze week heeft het flink gesneeuw in het Zuidereiland,behalve in Alexandra, want daar scheen de zon. Het vriest 's nachts lekker. Vandaag hebben we met z'n vieren een fietstocht gemaakt. Joost kwam enthousiast met zijn handschoenen aan, terwijl ik juist geen jas aanhad; hij had niet door dat het al 18 graden was! we hebben dan ook lekker buiten gezeten vanmiddag.

Elise is inmiddels toch wat aan het groeien gelukkig; over 3 weken begin ik terug met werken, en ik ben blij dat het toch de goede kant op gaat.

Verder zijn we nog steeds bezig met het proces om NZ resident te worden. We zijn nu ongeveer een jaar bezig. Eerst moesten we wachten tot Elise geboren werd voor we verder konden. Nu bedachten ze daar deze week dat het toch niet voldoende bewezen was dat Joost en ik een echte relatie hebben! Ze hebben al naar ons werk gebeld om dit te controleren, trouwakte telt niet, kinderen ook niet, dus nu hebben we op een aantal mensen een beroep moeten doen voor ondersteuning(waarvoor onze hartelijke dank). Ik vermoed dat ImmigratieNZ ook al onze weblog heeft bekeken als bewijsmateriaal!

Vanuit Alexandra voor iedereen een hartelijke groet,

Joost, Elvira, Olivier en Elise