dag allemaal,

we zijn alweer een week verder, dat komt door het vreselijke gebrek aan computers, met of zonder internet, en USB aansluiting. Vandaag zijn we in Wellington, en zoals het een echte hoofdstad betaamt, is er voldoende internet.

We zullen beginnen waar we jullie achterlieten vorige week, toen we lange afstanden aflegden, en nog een bezoekje aan het doolhof van puzzling world hadden gebracht.

We hebben vooral nog veel gereden, de volgende dag begon de campervan wel vreemde trekjes te vertonen. bij het vertrekken wilden we rechtsaf slaan, hup, knipperlicht aan, en toen had joost zo ongeveer het idee dat hij in de disco zat. Alle lichtjes van het dashboard begonnen te knipperen en te zoemen. Daar bleef het gelukkig bij, een een uurtje later functioneerde alles weer naar behoren.

Lekker verder gereden en tegen de avond waren we in Franz-Josef, een grote gletsjer aan de westkust. We wilden hier graag op gaan wandelen, maar helaas de wandeling zat vol. Niet zo heel erg, want nu konden we zonder enige spijt de helikopter wandeling boeken (zeker voor elvira een mooi moment). Tenminste, als het weer de volgende dag in orde zou zijn.

Die avond op een camping in het regenwoud, weeral een lekker bubbelbad, deze keer buiten. Nog met de auto naar een garage geweest, maar zij konden niets doen, omdat ze alleen mechanisch- en geen electrische problemen konden repareren.

De volgende dag: blauwe lucht, zonnetje erbij, dus met de helikopter de lucht in. grote schoenen met ijzers eronder, zodat we goed op de gletsjer konden wandelen. wat kan een helikopter spectaculaire bochten uithalen; rondjes vliegen voel je goed in je maag... het was precies lang genoeg naar en over de gletsjer, waar we landden. een groepje van 10 mensen begonnen we aan de wandeling. toen de zon op de gletsjer begon te schijnen, ging gelijk het eerste ijsblok verschuiven en viel naar beneden. daar gingen we dan dus ook niet wandelen.

het bijzondere aan deze gletsjer is dat hij maar enkele kilometers van zee ligt, en tot 200 meter boven zeespiegel gaat. hij beweegt anderhalve meter per dag, tien keer zoveel als een gletsjer in europa. Een record dus.

we hebben mooie ijsgrotten gezien, en de blauwe kleur van het ijs was fabelachtig mooi.

veel te snel zat de wandeling er alweer op, en zaten we alweer in de helikopter terug, en even later weer in de auto, op weg naar het noorden. nog gestopt in Hokatika, de jade-stad van nieuw zeeland, maar we vonden er niets van onze gading, behalve een lekker ijsje.

nog maar weer doorgereden, naar de Pancake rocks, pannenkoekenrotsen, schitterende 'mal'formaties van rotsen langs de kust, het lijken wel opgestapelde pannenkoeken.er liep een mooi wandelpad langs, en zo aan het einde van de middag was het een mooie uitstap.

Uiteindelijk kwamen we terecht in het gehucht Murchison, op een kleine camping met een douche op muntjes :-(

de volgende morgen deed de auto het truukje weer, maar nu, heerlijk afgelegen buiten het bereik van de gsm, stopte niet alleen de ruitenwissers, knipperlichten, maar ook tegelijkertijd de motor. Gelukkig heuvelafwaarts, zodat we nog net aan de kant van de weg konden parkeren. Tja, daar sta je dan, gelukklg konden we het dingen weer starten, na even te wachten. maar we hebben geen ruitenwisser meer gebruikt, en de knipperlichten alleen als we het vergaten. onhandig, een auto die moeilijk doet als het regent, zeker in Nieuw Zeeland!

onze volgende echte stop was het Abel Tasman nationaal park, met mooie stranden, waar we na een flink aantal kronkelweggetjes terecht kwamen op een mooie natuurcamping, met plaatsjes zoals we die gewend zijn van zuid afrika. uitzicht op zee, alleen de vis wilde er niet bijten. we hebben er nog een mooie wandeling gemaakt, nadat we een stuk verderop afgezet waren met de watertaxi. we moesten wel rekening houden met de getijden, want alleen bij laag water konden we de rivier over. dat viel goed mee, dachten we in het begin, totdat we doorhadden dat we wel de rivier overwaren, maar niet op de plek waar de wandelroute verder liep. door de blubber, door het water stukje terug, makkelijker gezegd dan gedaan; schoenen kunnen zich heerlijk in blubber vastzuigen, merkte Elvira. Joost bedacht vervolgens een veeeeeeel makkelijkere weg over stenen en onder takken door, om zijn schoenen maar niet vies te maken.

Joost wilde nog een wandeling doen, naar de zeehondenkolonie, een wandeling van 6 uur retour. Ik had er niet zo'n zin in, genoeg gewandeld, en de rest van de route moest nog uitgestippeld worden. dus joost met rugzak op pad, en in hoog tempo wandelde hij naar het eindpunt. daar tussen de rotsen geklommen in de hoop de zeehonden om de hoek te zien. toen hij van de rots af wilde klimmen, stond hij bijna bovenop een grote zeehond. Daar waren ze dus! het scheelde helemaal niets, en voorzichtig zette hij een paar stappen achteruit, en haalde de camera tevoorschijn, perfecte foto's, de zeehond sliep gewoon door. de terugweg bijna alles gerend, waardoor hij in een recordtijd van nog geen drie uur de wandeling voltooid had.

's middags kwam er onverwacht motregen, en werd het niet warmer dan 14 graden, dat waren we toch niet gewend, want als het regent is het hier meestal 's nachts. En onze auto houdt ook niet zo van regen, hadden we dat al verteld? de volgende dag startte het ding gelukkig zonder problemen, en reden we door de wijngebieden naar Nelson, the city of sun.de auto leverden we af bij een garage, en we namen een lift naar het centrum. lekker rondgekeken, nog even in een nederlandse winkel geweest. het enige waar deze hollandse dame spijt van had, was dat ze niet eerder naar nieuw zeeland geemigreerd was. Er werden zelfs gestampte muisjes verkocht. Nederlanders, daar zijn er hier zo'n 170.000 van! later terug de auto van de garage gehaald, ze konden het probleem niet vinden, want de kortsluiting gebeurde alleen bij vochtig weer.

Gisteren dan nog op een mooie natuurcamping langs de zee gestaan, hier wilde het vissen iets beter lukken. Eentje was perfect voor de barbeque, en op het moment dat joost de hengels wilde opruimen, bleek er nog een grote vis aan te zitten. een uurtje later, en veel onzekerheid of er nu echt een vis aan het haakje zat, kwam er een grote eagle ray, een soort rog, naar boven. een schitterend beest, zeker 15 kg, maar we hebben hem terug de marlborough sound in laten zwemmen, te mooi om op te eten.

We waren daarna zo vroeg in het plaatsje Picton, met nederlandse bakkerij, dat we direct de ferry naar het noordereiland hebben genomen. Hier op de camping zat namelijk ook het verhuurbedrijf van onze camper. Ze waren zo vriendelijk om ons een ge-upgrade van te geven. Qua grootte dan, geen mercedes maar volkswagen, bijna 7 m lang, wel minder bergruimte, maar.............met wc en douche! nu zitten we in wellington, waar we naar het grootste museum van nieuw zeeland zijn geweest, en zometeen, nadat we nog wat boodschappen hebben gedaan (we hebben net al in de buitensportwinkel Kathmandu hier ons uitgeleefd in de uitverkoop die vandaag begon), vertrekken we weer naar meer afgelegen gebieden.

Meren, vulkanen, geisers etc, we zijn benieuwd,

Groeten aan iedereen, Elvira en Joost