joostenelvira.reismee.nl

Ons eigen bedrijf

Hallo Allemaal,

Het is weer veel te lang geleden dat we een verslag geschreven hebben. Met de smoes dat we het te druk hebben. 3 kindjes, een eigen bedrijf, een wijngaard en een lifestyle property.

Ach ja, beter laat dan nooit ;-). En wat hebben we allemaal meegemaakt. Eerst de 3 kindjes. Naast Olivier die volgende week 8 wordt, gaat Elise (nu net 6) ook al weer een jaar naar school. Ik denk dat ze school wel leuk vinden maar (gelukkig?) vinden ze thuis zijn nog steeds leuker. Kato is nu 4 en gaat volgend jaar naar school.

Ons eigen bedrijfje gaat goed, het begint nu echt een beetje druk te worden en lezen vaak positieve recenties op facebook wat leuk om te zien is. We hebben nu bijna 1400 patienten. En dat sinds 2-5-2016 toen we met 0 begonnen. We zijn hier best tevreden mee.

En we hebben nog steeds onze (2 hectare) wijngaard met pinot gris. Dit jaar hebben we gelukkig voor het eerst iemand gevonden die het onderhoudt. Dat betekent dat bijna al het werk door hun gebeurd zoals snoeien, sprayen, netten erop tegen de vogels en natuurlijk oogsten. En zij krijgen dan alle druiven. We hopen dat we een paar flesjes wijn ervan krijgen al heb ik dat nog niet durven vragen. Ik ben al lang blij dat ik niet hoef te snoeien. Al die uren met een hoofdlampje ‘s avonds de vorige winter dagelijks 1-2 rijen proberen te snoeien; leuk om ooit eens gedaan te hebben. Nu maar hopen dat ze het blijven doen. We hebben blijkbaar wel een lage prioriteit; de netten gingen er pas vrij laat op tot grote vreugde van een boel vogels. En een aantal netten zijn er een beetje vanaf gewaaid. We zullen zien wat er gebeurd. De oogst zou elk moment moeten beginnen.

En er is genoeg werk rond in in het huis om ons niet te vervelen. Zoals rondscheuren op onze ride on mower. Elvira doet dit meestal. Een paar maanden geleden was Elvira met de kinderen weg en ik dacht ‘s avonds: ik ga lekker even het grasmaaien. Het was al een beetje donker maar er zitten lichten op de zitgrasmaaier. Zie ik daar opeens een lichtflits. Ik hoorde niks, maar had dan ook oorbeschermers op. Ik dacht nog, een steen kan wel een vonk geven maar niet een lichtflits als een ontploffing… Dus ik ga van de grasmaaier af. Ligt daar een briefje geld in het gras. Ik dacht even, dat de kinderen met hun spaarpot in het gras gespeeld hadden. Totdat ik een reepje van een plastic kaartje tegenkwam. En toen een pasfoto van een plastic kaartje, en toen een minilens van een camera. Was mijn telefoon uit mijn broekzak getrild, in de grasmaaier gevallen en ontploft!!! Er was werkelijk niks van over. Creditkaart, rijbewijs en vele andere pasjes en zelfs mijn simkaart was volledig ontploft. Dus ik heb weer een nieuwe telefoon. Deze keer tenminste niet in de wasmachine.

Vorige week had ik een speciale advance workshop of skincancer in Brisbane, Australia gedaan. Dit was een 4 daagse cursus waarbij je leert om met geadvanceerde technieken huidtumoren te verwijderen zoals met huidflappen. Het was een erg interessante cursus en ik heb er veel geleerd. Ik sliep in de skytower, die nog in aanmaak is. Het is nu bijna het hoogste gebouw van Brisbane maar het wordt bijna nog 2x zo hoog. Ik had een mooi uitzicht van de 38ste verdieping. Ik had op internet gelezen dat er een Aldi in Brisbane was (bestaat niet in Nieuw-Zeeland) Dus daar naar toe gerend en mijn hart opgehaald. Lekkere yogurt met cruesli, geitenkaas en een koptelefoon (tja dat laatste had ik misschien in Nieuw Zeeland kunnen vinden maar het gras is altijd groener als je ergens anders bent). De volgende dag (avond, want het was een lange dag op de cursus) wilde ik naar het planetarium gaan. Het zou ik de botanische tuin liggen, en die lag naast het hotel. Ideaal, al kon ik hem niet vinden. Gelukkig liep er een locale gids rond met een groep aziaten. Hij vertelde dat Brisbane een van de weinige (enige?) steden is met 2 botanische tuinen. De andere was ruim 7 km verderop, met natuurlijk een planetarium. Ik had mijn renschoenen al aan. Daar ging ik. Een heel leuke tocht langs de rivier met een breed fietspad, waarop veel mensen fietsen en jogden. Het was flink warm, zelfs ‘s avonds. Maar ze hadden elke 500 meter een fonteintje om uit te drinken. Gelukkig werkte de vierde die ik probeerde. Ik moest toen op een fietspad niet ver van de autosnelweg rennen om bij de botanische tuin te komen. Na 3 km nog steeds niks. Ik vragen, blijkt het aan de andere kant van de snelweg te liggen. Na ruim 12 km en donker, kwam ik bij de botanische tuin. Maar vanaf deze kant was het hek dicht. Ik was toch een beetje moe en had niet veel zin om een andere ingang te vinden nu ik zo dicht bij bestemming was. Dus ik over het hek klimmen. Loop ik een eindje in het park, kom ik bij een openlucht concert uit. Ook leuk natuurlijk, maar daar kwam ik niet voor. Nog een hek over en …. ik kwam bij het planetarium, en het was open. Het zweet droop van mij af in stralen. Over een uur zou een film starten in de koepel van het planetarium zoals bij het omniversum. Dat leek me wel wat. Maar er was nergens een plek om wat eten te kopen. Toen gaven de mensen bij de kassa mij heel aardig hun yogurtje en iemand anders een peer zodat die zwetende gekke toerist niet van de honger om zou komen. Heel erg aardig en de film doordat je er echt letterlijk tussenin zit ook erg leuk. De terugweg rennen ging trouwens veel sneller nu ik de weg wist. Na de vier dagen moest ik mij erg haasten om het vliegtuig te halen. Een uur eerder weg uit de de cursus, snel vier appels van daar meegenomen om als avondeten te hebben, snel naar de trein en ik was precies op tijd voor de vlucht. Om 12.45 ‘s nachts kwam ik aan in Christchurch waar ik in een “pod” in een speciaal hotel naast het vliegtuig (minikamer met enkel een bed dat afsluit met een rolgordijn; 6 pods per kamer) zou slapen. Maar eerst door de biosecrurity heen. Mijn tas door de xray, dachten ze dat er iets in zat. Een appel?! Had ik 5 appels in mijn tas gedaan in plaats van 4!! Komt daar zo’n mannetje op mij af met een grote grijns. Ja mijnheer. U heeft hier op het kaartje geschreven dat u geen fruit bij U had en zie hier. Ik mijn uitleg dat ik de appels als avond eten had omdat ik anders mijn vlucht niet zou halen en echt niet wist dat er nog een appel in mijn tas zat en dit mij echt heel erg speet. Ja zei de man, het is duidelijk een grote vergissing. Komt u maar mee. We gaan papieren invullen. Ik zie nog dat een paar jaar geleden ik ook een appel in mijn tas zat en ik toen door mocht. Het enige de man zei: “HA ha een multi- offender!”
Die man bleef maar papieren invullen. En ik wilde zo graag slapen en was zo moe. Totdat de man zei: en nu betalen en dan nu wel meteen: 400 dollar voor de appel!!!!!!!! (ruim 250 euro). Ik mocht de appel niet eens meer opeten. Ik was wel klaar wakker en die nacht nauwelijks geslapen. Een collega die alles gehoord had verontschuldigde zich nog over het hele gebeuren toen “de man” weg was. Maar mijn geld was ook weg. Gelukkig smaken appels nog steeds goed, maar of ik ze ooit nog in mijn tas durf te stoppen?

Het is al weer een hele tijd geleden dat we terug naar Nederland gegaan zijn. Dus we wilden hier in de winter naar Nederland komen. Sinds Augustus vorig jaar naar een vervanging gezocht. Maar nu iemand voor 2.5 weken gevonden. Elvira vliegt eerst met de kinderen, dan kom ik, om 2.5 weken samen te zijn en dan vlieg ik ongeveer een week later met de kinderen terug. We zouden het leuk vinden om jullie allemaal weer te zien. En daarom willen we jullie allemaal uitnodigen in Lattrop zoals in het verleden bij de ouders van Elvira op 7-7-18. Laat maar weten als het lukt om te komen. Je kan natuurlijk blijven slapen als jullie willen.

Nu even een paar leuke foto’s voor bij het verslag zoeken, tot binnenkort!!!

Joost en co.

Ps. Het is erg druk geweest en ik had nog geen tijd om alle foto’s uit te zoeken, wat ik nu gedaan heb. We zijn nog 6 dagen in de Goldcoast (au) op vakantie met z’n allen geweest. Een pretpark weekje. Elvira houdt niet erg van pretparken, ik wel hoor en de kinderen zeker. Aangezien een seizoenspas nagenoeg evenduur was zijn we 3x naar dreamworld and white water world (glijbanen paradijs naast het pretpark). Op 120 m hoge toren hangen en dan plots naar beneden vallen, natuurlijk achtbanen. Een glijbaan: deurtje open, deurtje dicht…..de bodem valt weg (inderdaad niet voor de kinderen ;-)) Dan nog in currubin wildlife waar je allerlei dieren van australie ziet. Het begon met de wilde parkieten voeren. Je krijgt een bordje met vloeibaar voer. Je wordt dan overspoelt met parkieten, op je armen, je hoofd; en een poep, onvoorstelbaar. En in seaworld naar de dolfijnenshow gekeken. Dan nog op een “park op zee” met opblaasbare matten en glijbanen. En natuurlijk naar de Ikea geweest. Tja dingen die je niet hebt in Nieuw-Zeeland die mis je dan wel een heel klein beetje. Maar we kunnen nu wel weer een paar jaar zonder. En nu is het echt aftellen tot we naar Nederland komen!!!!!! Hopelijk tot gauw.

Reacties

Reacties

Jacques Kluijtmans

Leuk, spannend verhaal! Fijn om te zien dat jullie praktijk goed draait.

Inger & Martijn

Nou, jullie maken wat mee!
Fijne tijd in NL alvast!
Groeten uit het hoge Noorden

Vizinho

Wat leuk Joost, mooie verhalen. Ik hoor het je vertellen :-))
Lijkt ons erg leuk om jullie te zien, helaas zal het weekend in juli niet gaan. We hebben nog wel even contact... Groeten en tot snel, J&W

Gertjan

Hè joost en Elvira,
Wat fijn om weer iets van jullie te horen en dan zo’n geweldig verhaal.
Ik zie je het allemaal doen!
Helaas gaan wij 3/7 naar Kreta voor 2 weken.
Zou te gek zijn als we evt net daarvoor zouden kunnen afspreken.
Ik ben ook flink aan t lopen.
Doe van de zomer mee aan een 1/4 tritriatlon ik loop dan 10,5 km. Belgisch kampioenschap ?.
Wel alleen voor artsen en apothekers ?.
Heel veel groeten
Glasrovi

michelle

FAntastisch Joost, super leuk om van jullie te horen, veel groeten uit het saaie Schoten :)

Armand

Hoi hoi
Wat een leuk verhaal !!!
Merci.
Misschien tot in de zomer ??
Groetjes uit het zuiden

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!